Λύσις (φιλολογία)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Λύσις στη Φιλολογία αποτελει μέθοδο λογοτεχνικής και αισθητικής κριτικής των αρχαίων Ελλήνων από τον 6ο π.Χ. αι., αργότερα από τον Αριστοτέλη και τους Στωικούς, κυρίως όμως κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους (Ελληνιστική περίοδος).
Κατά τη μέθοδο αυτή προβάλλεται ένα ζήτημα, μια απορία, ένα πρόβλημα που απαιτούσε κάποια απάντηση «η λύσις». Αυτοί δε που έδιναν εύστοχες απαντήσεις ονομάζονταν «λυτικοί» όπως ο Σωσίβιος ο Λάκων, μέλος του Μουσείου Αλεξανδρείας όπου και υπήρχε πλούσια «Συναγωγή» ή «Αναγραφή» προβλημάτων και λύσεων, πληροφορίες περί της οποίας μας παρέχει ο νεοπλατωνικός Πορφύριος.
Η (γραμματολογική) φιλολογική αυτή μέθοδος διατηρήθηκε μέχρι το 18ο αιώνα.
