Νικόλαος Λούρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αυτό το άρθρο, ή ο τομέας του άρθρου, μπορεί να επεκταθεί ή να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο ώστε να καλύπτεται το θέμα με πληρέστερο τρόπο. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!

Λούρος Νικόλαος του Κωνσταντίνου

Ομότιμος καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ακαδημαϊκός, Πολιτικός και Ποιητής. Γεννήθηκε στην Αθήνα 6 Μαρτίου του 1898. Σπούδασε Ιατρική στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Βέρνης (απ΄ όπου και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1919) και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στα Πανεπιστήμια Βιέννης, Μονάχου και Βερολίνου. Το 1925 εξελέγει Υφηγητής και το 1928 έκτακτος Καθηγητής της Μαιευτικής - Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Από το 1935 τακτικός Καθηγητής και Διευθυντής της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Αρεταίειο Νοσοκομείο). Είχε εκδώσει συγγράμματα: "Μαιευτική" (1948), "Γυναικολογία" (1952), "Μαιευτική και Γυναικολογία" (1963), "Λεξικόν Μαιευτικών και Γυναικολογικών όρων" σε 8 γλώσσες (1964). Επίσης μονογραφία για το πρόβλημα της σηψαιμίας από στρεπτόκοκκους και πάνω από 300 δημοσιεύματα σε διάφορες γλώσσες και χώρες. Υπήρξε μέλος πολλών ξένων ακαδημιών και επίτιμος διδάκτωρ πολλών Πανεπιστημίων του εξωτερικού.

Στον τομέα της μαιευτικής και γυναικολογικής τεχνολογίας ο Ν. Λούρος επινόησε ορισμένες μεθόδους, που είχαν διεθνή απήχηση. Από του 1946 εφήρμοζε τη μέθοδο του σύντομου ανώδυνου τοκετού με παράλληλη χρήση φαρμάκων. Επινόησε εγχειρητική θεραπεία της ακράτειας των ούρων ένεκα υπερέντασης. Εισήγαγε τη συντηρητική ινομυοματεκτομή, που επιτρέπει σε νέες γυναίκες τη δυνατότητα γονιμοποιήσεως. Επίσης πολλές εργασίες του αφορούσαν την αντιμετώπιση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, αναλόγως του σταδίου εξέλιξης του νεοπλάσματος, ενώ για τις τεχνικές του μεθόδους έγραψε σχετική μονογραφία κατόπιν πρότασης του Οίκου Thomson των ΗΠΑ.

Αξιοθαύμαστη και δημιουργική υπήρξε επίσης η οργανωτική του δραστηριότητα. Συνέβαλε στον προγραμματισμό, στη σύνταξη σχεδίων αλλά και στη πραγματοποίηση της ανοικοδόμησης τόσο του αντικαρκινικού Νοσοκομείου "Άγιος Σάββας" όσο και του Μαιευτηρίου (Πριγκίπισσα) "Αλεξάνδρα". Το ίδιο πάθος επέδειξε και στη λειτουργία των Κλινικών που διαδοχικά διεύθυνε στο "Αρεταίειο" στο "Μαρίκα Ηλιάδη" και κυρίως στο Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα" όπου ανέπτυξε κλινική με τα περισσότερα τμήματα, το πλουσιότερο εξοπλισμό αλλά και την δημιουργία σχετικών ειδικοτήτων ακόμη και Σχολής Μαιών ("Σχολή Μαιών Βασίλισσα Φρειδερίκη").

Από το 1930 πρωτοστάτησε με εισήγησή του στην ίδρυση "Ταμιευτηρίου Υγείας" στην Ελλάδα (παγκόσμια πρωτοπορία), το 1937 πρότεινε "Σχέδιο προστασίας μητρότητας δια φορητών συνεργείων", Το 1945 συμπληρώνει τη μονογραφία του "Υγειονομική οργάνωση της Ελλάδος" με παράλληλο σύστημα Υγειονομικής Ασφάλισης όλου του Ελληνικού πληθυσμού (του οποίου αργότερα σε συγγενική μορφή εφαρμόσθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο), ενώ το 1964 επανέρχεται στο θέμα Οργάνωσης των Νοσοκομείων, αναμόρφωσης της Ιατρικής εκπαίδευσης καταλήγοντας στους τελευταίους μήνες της ζωής του στη μονογραφία "Το ΕΓΩ και το ΕΣΥ" ως κύκνειο άσμα προς όλη την Ελληνική κοινωνία.

Υπήρξε Υπουργός Παιδείας στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (1974), Πρόεδρος της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρίας Αθηνών, Ιδρυτής και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ευγονικής, Ιδρυτής και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας της Ιστορίας της Ιατρικής, Πρόεδρος στην Ελλάδα της Διεθνούς Ένωσης Γονιμότητας ως και Πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής Προσκόπων Πρωτευούσης, (Παγκόσμιος) αιρετός Πρόεδρος του Διεθνούς Κολεγίου Χειρουργών και επίτιμο μέλος πλείστων ξένων αντίστοιχων ελληνικών επιστημονικών εταιριών.

Επίσης υπήρξε προσωπικός θεράπων Μαιευτήρας τριών Βασιλισσών, της τότε διαδόχου Φρειδερίκης (στη γέννηση της μετέπειτα Βασίλισσας Σοφίας της Ισπανίας και στη γέννηση του επίδοξου τότε διαδόχου μετέπειτα Βασιλέως Κωνσταντίνου), της Βασίλισσας Άννας Μαρίας (στη γέννηση της Αλεξίας και του διαδόχου τότε Παύλου) και της Βασίλισσας πλέον Σοφίας στη γέννηση της Έλενας, Χριστίνας και Φιλίππου).

Είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της Γερμανικής Εταιρίας του Αυτοκράτορος Γουλιέλμου (1937), μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων (1946), Ανώτατο μετάλλιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (1946), Officier της Λεγεώνας της Τιμής (1948), Βραβείο Institut de France, με Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος (1965) και Γεωργίου του Α' (1967) και με τον Μεγαλόσταυρο Αξίας της Δυτικής Γερμανίας (1977).

Μιλούσε τρεις ξένες γλώσσες Γαλλικά, Γερμανικά και Αγγλικά. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 7 Απριλίου 1986 σε ηλικία 88 ετών. Η Σεβάσμια σύζυγός του Ιωάννα Λούρου γρήγορα τον ακολούθησε. Μπορεί να μην άφησε απογόνους βέβαιο όμως είναι ότι άφησε πολλούς επιγόνους από τους εκλεκτούς μαθητές του.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1987 η Ακαδημία Αθηνών τέλεσε προς τιμή του Νικόλαου Λούρου επιστημονικό μνημόσυνο με κύριο ομιλητή τον Ακαδημαϊκό κ. Σπ. Σκαρπαλέζο.