Πενηνταράκης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με το προσωνύμιο «Πενηνταράκης» ή «Πενηνταράκιας», (πληθυντικός Πενηνταράκηδες) χαρακτήριζαν προπολεμικά και λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Πειραιώτες κάποιους αστυφύλακες που μετά τη βάρδιά τους αναλάμβαναν να διεκπεραιώνουν ιδιωτικές υποθέσεις πολιτών (νόμιμες ή και παράνομες) για τις οποίες όμως δεν γινόταν δίωξη ή δεν ακολουθούσαν αυτές τη δικαστική οδό.
Τέτοιες ιδιωτικές υποθέσεις ήταν κυρίως εκφοβισμοί, αλλά και εκβιασμοί ή το περισσότερο σύνηθες είσπραξη χρημάτων από διάφορες υποθέσεις.
Επειδή λοιπόν οι αστυφύλακες αυτοί αναλάμβαναν κάθε τέτοια υπόθεση έναντι αμοιβής μόλις 50 λεπτών (της δραχμής) ή κοινώς λεγόμενο ένα «πενηνταράκι» εξ αυτού ονομάσθηκαν και «πενηνταράκηδες».
Σύχναζαν δε κατά την ημέρα μεταξύ του Ηλεκτρικού σταθμού Πειραιά και του πλησίον Σιδηροδρομικού Σταθμού Σ.Ε.Κ. ακριβώς απέναντι από τα «λεμονάδικα» όπως ονομαζόταν τότε η έναντι των Σιδηροδρομικών σταθμών παραλία του λιμένα του Πειραιά. Το δε απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ σύχναζαν στο «γιαχνί σοκάκι» όπως ονομαζόταν τότε ο πρώτος παράλληλος δρόμος (πάροδος) της παραλιακής μεταξύ της σημερινής οδού 2ας Μεραρχίας και του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνα, μήκους μόλις δύο οικοδομικών τετραγώνων, η σημερινή οδός Αγίου Σπυρίδωνα.
Η τούρκικη ονομασία «γιαχνί σοκάκι» οφειλόταν από το γεγονός ότι εκεί υπήρχαν πολλά εστιατόρια, η δε λέξη σοκάκι είναι τουρκική (Sokak = δρόμος, οδός, sokaki = πάροδος).
Βέβαια το «πενηνταράκι» την εποχή εκείνη δεν ήταν και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό, κι ας προκαλεί σήμερα μειδίαμα, αν υπολογίσει κανείς ότι με το δέκατο αυτού δηλαδή κέρμα των 5 λεπτών, κοινώς λεγόμενο τότε μια «πεντάρα» μπορούσε ο κάτοχός της να αγοράσει μία εφημερίδα, ή μία οκά ντομάτες, ή να πιει ένα «ελληνικό καφέ» σε συνοικιακό καφενείο (γιατί σε πολυτελείας ο καφές είχε μια δεκάρα).
