Συνθήκη Νάξου
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Συνθήκη Νάξου ή Συνθήκη ειρήνης 1454 είναι η αρχαιότερη συνθήκη που αφορούσε ελλαδικό χώρο αμέσως μετά την Πτώση της Κωνσταντινούπολης. Συνάφθηκε μεταξύ της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας και του Μωάμεθ Β΄ στις 18 Απριλίου 1454.
Με την Συνθήκη αυτή παραχωρήθηκε η νήσος Νάξος στη Βενετία. Η Βενετία παρά ταύτα προστάτεψε τον υφιστάμενο Δούκα της Νάξου καθώς και τους περί αυτόν ευγενείς και λοιπούς ανθρώπους του αφενός απαλλάσσοντάς τους στη καταβολή "φόρου και κάθε υπηρεσίαν", αφετέρου παραχωρώντας τους την ιδιότητα των Βενετσάνων ώστε να έχουν το δικαίωμα ύψωσης της σημαίας του Αγίου Μάρκου σε όλα τα κάστρα της.
Η Συνθήκη αυτή φαίνεται πως είχε αποκαρδιώσει τους Έλληνες προκαλώντας τους αγανάκτηση. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν πως αυτό μάλιστα το γεγονός (ως πράξη) ήταν η αφορμή να επισπευσθεί την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του ίδιου έτους (1454) και να εκδηλωθεί στη Κρήτη, περιοχή Ρεθύμνου και Χανίων, μία συνωμοτική οργάνωση που απέβλεπε στην απελευθέρωση της Μεγαλονήσου και στη δημιουργία μιας πρώτης ελεύθερης ελληνικής εστίας αν όχι Χώρας.
