انجیر
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
انجیر درختی از تیره گزنه‌ها جزو دسته توت‌ها که بلندیش تا 12 متر می‌‌رسد و بر خلاف توت یک پایه است و گلهای نر وماده اش بر روی یک درخت است.
درخت انجیر بومی غرب آسیا است و واویلف روسی، منشا آن را آسیای صغیر می‌داند، جنوب عربستان نیز، محل تولید انجیرهای بر یعنی اجداد انجیر، احتمالاً محل پیدایش انجیر است. بعضی نیز موطن درخت انجیر را ایران می‌دانند ولی مدرکی بر کشت انجیر در ایران تا قبل از قرن 14 میلادی در دست نیست. در صورتی که شناخت مصریان از انجیر به ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد بر می‌گردد. گسترش کشت انجیر در شرق آهسته‌تر از غرب بوده است. تولید انجیر در ایالت کالیفورنیا که ۹۹ درصد تولید انجیر آمریکا را تشکیل می‌دهد، برای اولین بار در سال ۱۷۶۹ آغاز شده و در سال ۱۸۸۵ کاشت تجاری آن شروع گردیده و امروز در بیشتر نقاط دنیا، نواحی گرمسیری و نقاط معتدل انجیر گشت می گردد.
[ویرایش] واژهٔ انجیر در زبان‌های دیگر
انجیر در زبان انگلیسی با نام فیگ، در یونانی با نام سیکور، در عبری با تینا، در عربی با تین، در اسپانیایی با هیگو، در پرتقالی با فیگو، در آلمانی با فیجی و در در هندی با نام ویجاک شناخته شده است.
[ویرایش] خواص دارویی انجیر
بر اساس تحقیقات انجام شده، برگهای درخت انجیر بدلیل داشتن خصوصیات مدر بودن، تسکین دهندگی و دافع کرم روده مورد استفاده قرار گرفته و دم کرده برگ درخت انجیر مسکن بوده و برای معالجه سرفه تجویز شده است. میوه انجیر برای نرم کردن سینه و روده و دارای خاصیت ویژه ای می باشد. جوشانده انجیر در التهاب دستگاه تنفسی و غرغره کردن آن برای گلو درد و سرماخوردگی مفید بوده و عفونت های لثه را نیز درمان می کند. خوردن انجیر تازه و خشک سبب لینت مزاج و یبوست مزمن را درمان می کند و در طب جدید شربتی برای رفع بیماریهای یبوست کودکان تهیه شده است.
منبع:[1]
