حافظ ابرو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حافظ اَبرو؛ شهاب‌الدین عبدالله بن الطف الله بن عبدالرشید تاریخنگار و جغرافیدان مشهور ایرانی در عصر تیموری (درگذشتهٔ ۸۳۳ ق) صاحب آثاری در تاریخ اسلام و ایران؛ بویژه مربوط به دوره تیمور و شاهرخ است.
کتاب جغرافیای او که بویژه در فصول مربوط به ایران و فرارود آکنده از اطلاعات مهم تاریخی نیز هست، از مهم‌ترین آثار او به شمار می‌‌رود. بخشی از اطلاعاتی که حافظ ابرو از خصوصیات جغرافیایی سرزمینهای اسلامی به دست داده چنانکه خود اشاره کرده، محصول مشاهدات خود اوست. چه، در سفرهای جنگی تیمور از فرارود (ماوراءالنهر) و ایران تا شام همه جا حضور داشته و از این جهت آگاهیهای بیهمتایی گردآورده که امروز برای بررسی جغرافیای طبیعی و انسانی شهرهای کهن سرزمینهای اسلامی بسیار مهم می‌‌نماید. این کتاب همچنین برای اطلاع از نام و نشان و مضمون بعضی آثاری که از منابع حافظ ابرو بوده و اینک در دست نیست، بسیار مهم می‌‌نماید.
از سوی دیگر، اگر حافظ ابرو را دزد آثار دیگران، بویژه آثار حمدالله مستوفی، بنامیم به هیچ وجه سخنی به گزافه و یا نامنصفانه بیان نشده چرا که او از آثار حمدالله مستوفی مشخصا و بلاتردید استفاده مستقیم کرده بدون اینکه کوچک‌ترین اعتباری به مستوفی بدهد و یا حتی نامی از او بیاورد. همه را به نام خودش و با وانمود اینکه همه کار نتیجهٔ پژوهش و اهتمام خود او بوده تدوین و به دیوان ممدوح و ولی نعمتش تقدیم کرده است.
