رادیکالیسم
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
رادیکالیسم به معنای هواخواهی و طرفداری از دگرگونیهای بنیادی جامعه است. رادیکال، از نظر لغوی به معنای اصل و ریشه است و در علوم انسانی به آن اندیشه هایی می گویند که اقداماتی تند و سخت و ریشه ای را در بهبود جامعه خواهانند و دگرگونیهای بنیادی را در امور سیاسی و اقتصادی و اجتماعی طلب می کنند .
رادیکالیسم به آئین کسانی نیز اطلاق می شود که دارای افکار چپ گرا نیز می باشند؛ که در مقابل آنها لیبرالها و میانه رو ها و بعد محافظه کاران قرار دارند، و در آن سر طیف سیاسی مرتجعان هستند که متمایل به بازگشت به گذشته هستند.
علی رغم این تفکیک سیاسی در سالهای اخیر سخن از راست "بنیان نگر" نیز به میان آمده است . "جامعه شناسی رادیکال"، مظهر کوشش در پیوند زدن نتایج تحقیقات اجتماعی به اعماق توده ها است، و سعی دارد با به کار گیری حاصل کار پژوهشهای جامعه شناختی، تغییراتی اساسی در جامعه بوجود آورد . رادیکالیسم دلالت دارد بر هر فکر و عمل سیاسی و اجتماعی که خواستار دگرگونیهای ژرف و عمیق و بی درنگ در نهاد های موجود است .
اصطلاح رادیکالیسم اولین بار در بریتانیا در مورد مخالفان لایحه اصلاحات سال ۱۸۳۲ به کار برده شد و بعد از آن جرمی بنتام و پیروان او را رادیکالهای فلسفی نامیدند.
در آمریکا رادیکالیسم در قرن ۱۹ به شکلی "اتوپیایی" آغاز شد، که همراه با جنبش لغو بردگی بود، که طرفداران آن خواهان تغییرات سیاسی ریشه ای در جامعه آن زمان آمریکا بودند .
