سازمان کنفرانس اسلامی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
منشور یا قانون اساسی سازمان کنفرانس اسلامی طبق ماده ۱۰۲ منشور سازمان ملل در تاریخ اول فوریه ۱۹۷۴ به ثبت رسید. مواد این سند که شامل ۱۴ مورد است، به شرح زیر است: ۱. کشورهای عضو، سازمان کنفرانس اسلامی را تأسیس میکنند؛ ۲. اهداف و اصول؛ ۳. هیئتهای کنفرانس اسلامی؛ ۴. کنفرانس پادشاهان و سران؛ ۵. کنفرانس وزیران امور خارجه؛ ۶. دبیرخانه؛ ۷. بودجه؛ ۸. عضویت؛ ۹. سازمانهای اسلامی؛ ۱۰. خروج از عضویت؛ ۱۱. اصلاحیه؛ ۱۲. تفسیر؛ ۱۳. زبان کنفرانس؛ ۱۴. تصویب. ۵۷ کشور عضو سازمان کنفرانس اسلامی هستند.
سال ۱۳۷۶هشتمین اجلاس سران کشورهای اسلامی در تهران با شرکت بیشتر سران کشورهای اسلامی و مقامات عالی رتبه پنجاه و پنج کشور مسلمان در شانزدهم آذرماه ۱۳۷۶ برگزار شد.
سنگبنای این سازمان اگر با بهانهٔ اسلامی بودن گذاشته شده، لیکن هدف واقعی آن قد علم کردن گروه کشورهای عرب به ویژه عربستان در برابر مصر است. از همین رو در اسلامی بودن آن میتوان تردید کرد. این گروه کشورها هر وقت لازم باشد که در مقابل اتحادیهٔ عرب موضعگیری کنند از اهرم فشار سازمان کنفرانس اسلامی سود میجویند. پس از کمپ دیوید و اخراج مصر از اتحادیه عرب این مسأله فروکش کرده بود؛ لیکن بهانهٔ دیگر که موجب آن شد، افول جمال عبدالناصر و آرمانهای ملیگرایانه در کشورهای عربی بود. اعراب ابتدا به قضیهٔ فلسطین نه به عنوان قضیهای اسلامی بلکه صرفاً ملی نگاه میکردند و معتقد بودند فلسطین به عنوان یک کشور عرب باید از دست اسرائیل خلاص شود. تمام سازوکارهای اولیه، ملیگرایانه بود. یاسر عرفات هم که وجههای کاملاً ملی داشت و فارغالتحصیل الازهر بود، پیاده کنندهٔ همین ایده بود. شکستهای متوالی اعراب در مواجههٔ اسرائیل آنچنان باعث شرمندگی ملل عرب شد که حکومتهای آنها برای فرار از وضعیت اسفانگیز فوق متوسل به اسلام شدند. سنگبنای سازمان کنفرانس اسلامی به این صورت نهاده شد. لیکن اعراب که اسلام را هم برای خود تلقی میکنند، جایگاهی برای ایران در نظر نگرفته بودند. پایان جنگ و پایان حمایتهای بیدریغ اعراب از صدام اگرچه زمینهای فراهم کرد تا ایران به شروع تعامل با اعراب بپردازد، لکن عرصه برای خودنمایی این سازمان بسیار تنگ بود. حتی سه سال ریاست ایران بر این مجموعه اگرچه یکی از بهترین دورانهای حیات به شمار میرود، لیکن هماکنون نیز تأثیرگذار آن چیزی بیشتر از اوپک نیست. در این میان ترس از اوجگیری حکومتهای شیعی، باعث انفعال بیشتر و تلاش هرچه فراوان برای گوشهنشین کردن ایران شده است. هماکنون تأثیر این سازمان تا برگزاری جشنوارههای ورزشی زنان افول کرده است.