صرف و نحو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| زبانشناسی |
| زبانشناسی نظری |
| آواشناسی |
| واج‌شناسی |
| واژه‌شناسی |
| نحو |
| معناشناسی |
| معناشناسی واژگانی |
| سبک‌شناسی |
| تجویز و توصیف |
| کاربردشناسی |
| زبانشناسی کاربردی |
| جامعه‌شناسی زبان |
| زبانشناسی شناخت |
| زبانشناسی تاریخی |
| گونه‌شناسی زبان |
| دستور گشتاری |
| ریشه‌شناسی |
صرف و نحو با هم دستور یک زبان را تشکیل می‌دهند. به صرف واژه‌شناسی و به نحو جمله‌شناسی نیز گفته می‌شود. صرف یا واژه‌شناسی بررسی و شناخت اجزاء یک واژه مانند تکواژها و وندها و پسوندهای تصریفی است. نحو یا جمله‌شناسی بررسی و شناخت کارکرد و جایگاه واژه‌ها در یک جمله و همچنین شیوه پیوند جمله‌ها به یکدیگر است.
[ویرایش] منابع
- توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی، مولف: محمد رضا باطنی، انتشارات امیر کبیر، تهران، چاپ پنجم ۱۳۷۳
