منطق‌الطیر
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
منطِقُ‌الطِّیر نام کتابی است به زبان فارسی نوشتهٔ عطار نیشابوری. این کتاب که در قرن ششم هجری قمری برابر با ۱۱۷۷ میلادی به شکل شعر نوشته شده، دارای محتوای عرفانی است و شامل حدود ۴۵۰۰ بیت است.
مرحله‌ها و منازل در راه پوییدن و جُستن عرفان یعنی شناختن رازهای هستی در منطق‌الطیر عطار هفت منزل است. او این هفت منزل را هفت وادی یا هفت شهر عشق می‌نامد. هفت وادی نامبرده به ترتیب بدین صورت است: طلب، عشق، معرفت، استغناء، توحید، حیرت و فقر. در داستان منطق‌الطیر سی مرغ (پرنده) برای یافتن سیمرغ یا همان حقیقت به سفری پرمخاطره دست می‌زنند و در واپسین وادی با نگریستن در آینه حق درمی‌یابند که آن سیمرغ مطلوب خودشان هستند. با این خودشناسی، و با راهنمایی «حق» آن مرغان جذب وجود بیکران حق می‌شوند.
