نیروی هسته‌ای قوی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نیروی هسته‌ای قوی، یکی از چهار نیروی پایه در فیزیک می‌باشد، که نقش آن پایدار و با هم نگه داشتن، کوارکها و ذرات تشکیل شده از آنها (مانند نوترون‌ها و پروتون‌ها) در هسته اتمها می‌باشد. به این معنی که نیروی هسته‌ای نیز نام‌گذاری می‌شود. این نیرو به همین خاطر، از نیروی الکترومغناطیسی بسیار قوی‌تر است و می‌تواند هسته اتمها را، با وجود نیروی دافعه بین پروتون‌های آن (با بار الکتریکی مثبت) پایدار نگه دارد.
همانند نیروی الکترومغناطیسی و نیروی هسته‌ای ضعیف، این نیرو نیز توسط تبادل بوزون‌ها انجام می‌گیرد (یا توجیه می‌شود) که در اینجا، ذّره تبادل شده گلوون نام دارد. گلوونها از ۸ نوع مختلف هستند که دارای بار رنگی می‌باشند و آن را بین کوارکها انتقال می‌دهند.
[ویرایش] جستار وابسته
[ویرایش] منابع
- Griffiths, David J. (1987). Introduction to Elementary Particles. Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0471603864.
- Gordon L. Kane (1987). Modern Elementary Particle Physics. Perseus Books. ISBN 0201117495.
