چشمه
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
چَشمه که در زبان پهلوی چَشمَگ یا چشمَک می‌‌گفتند جایی است که آب از زیر آن بیرون زند و روان شود.
چشمه محل تلاقی سفره‌های زیرزمینی آب با سطح زمین است. بسته به ثبات منبع آب، یک چشمه می‌تواند موقتی، دائمی یا خودجوش (آرتزین) باشد. در محل ظهور چشمه، گاه حوضچه‌ها یا نهرهایی پدید می‌آیند.
از انواع چشمه‌ها می‌توان به چشمه آب گرم و چشمه آب معدنی نام برد.
در برخی زمین‌های ماسه‌ای و مسطح مانند زمین‌های کشور هلند آب‌های زیرزمینی از نقاطی نزدیک به هم به روی زمین می‌جوشد که یه این پدیده، چشمه‌های نشتی گفته می‌شود. [1]
[ویرایش] منبع
ویکی‌پدیای انگلیسی.
