گلیم‌گوش
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
در افسانه‌های ایرانی گلیم‌گوش مردمى بوده‌اند مانند آدم لیکن گوشهاى آنها به مرتبه‌اى بزرگ بوده که یکى را بستر و دیگرى را لحاف میکرده‌اند و آنها را گوش‌بستر هم میگویند.
در کتاب عجایب‌المخلوقات (چاپ هند ۱۳۳۱ ه. ق.) ص۵۸۴ آمده:
گروهى بود که ایشان را منسک خوانند. و ایشان در جهت مشرق نزدیک یأجوج (و) یأجوج بر شکل آدمى بودند و مر ایشان را گوشهایى بود مانند گوش فیل. هر گوش مانند چادر باشد چون خواب کنند یکى از آن دو گوش بگسترانند و گوش دیگر چادر کنند. جمعى از نسل قابیل بن آدم که در حدود بلاد مشرق سکونت دارند و گوش ایشان بمثابه‌اى بزرگ است که یکى را بستر و دیگرى را لحاف سازند چنانکه از تواریخ معلوم میشود.
[ویرایش] منابع
- برهان قاطع.
- حاشیه برهان قاطع، چاپ معین
