Alto forno
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Alto forno é como se chama a construción utilizada na siderurxia, de tamaño variábel, e de forma aproximadamente cilíndrica, feita de aceiro revestido internamente com material refractario, onde é fundido o mineral de ferro a fin de transformalo en ferro-gusa.
[editar] Funcionamento
2. Zona de derretimento
3. Zona de redución de óxido ferroso
4. Zona de redución de óxido férrico
5. Zona de preaquecimento (garganta)
6. Alimentación de mineral, pedra calcaria e coque siderúrxico
7. Escapamento de gases
8. Coluna de mineral, coque e pedra calcaria
9. Remoción de escoria
10. Ferro-gusa
11. Chaminé para escoamento dos gases liberados
O alto forno basea-se no feito de que o silicio indesexábel e outras impurezas, son mais leves do que o ferro fundido, seu produto principal, designado por ferro-gusa. O forno é construído na forma semellante a unha chaminé, numa estrutura alta feita con tixolos refratarios. Coque, pedra calcária e mineral de ferro (óxido de ferro) son inseridos no topo. O ar chega pela base. Este fornecimento de ar permite a combustión do carbón no seu interior. Isto reduz o óxido a metal que, sendo mais denso, se concentra na parte inferior do forno. A natureza exacta da reacción é:
Fe2O3 + 3 CO → 2Fe + 3CO2
