Constituíntes verbais
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Na análise da flexión verbal do portugués, Mattoso Câmara segmenta catro constituíntes: o radical (R), formado por un morfema lexical que pode levar morfemas derivacionais; a vogal temática, que amplía o radical e serve para clasificar morficamente os verbos; o sufixo modotemporal (SMT), con amalgama das nocións gramaticais de modo e tempo; o sufixo número-persoal (SNP), onde están amalgamadas as nocións de número e persoa do suxeito. Os dous primeiros constituíntes forman o tema e os outros o sufixo flexional.
Na descrición sincrónica do verbo galego realizada por Antón Santamarina aplícase o método proposto por Mattoso Camara. E o mesmo se fai na Gramática Galega:
O verbo galego, coma o de tódalas linguas románicas, consta dun tema e dun sufixo flexional; á súa vez no tema distínguese unha raíz (R) e unha vogal temática (VT), mentres que o sufixo flexional se subdivide en sufixo modo-temporal (SMT) e sufixo de número e persoa (SNP).
A vogal temática é un morfema que clasifica os verbos en tres clases mórficas ou conxugacións. De acordo co comportamento da raíz e mais da vogal temática distínguense verbos regulares e irregulares.
Ó ser un elemento léxico, a raíz é o único constituínte verbal de aparición necesaria, mentres que tódolos demais morfemas poden estar representados ou non.
Os verbos regulares teñen, normalmente, unha única raíz para todo o paradigma, mentres que os irregulares xeralmente presentan, cando menos, dúas raíces: unha delas coincide coa do infinitivo e aparece nos tempos do tema de presente e a outra encóntrase nos tempos do tema de perfecto e diverxe en maior ou menor grao da raíz do infinitivo. Teñen tema de perfecto os seguintes tempos: perfecto, pluscuamperfecto, imperfecto de subxuntivo, e futuro de subxuntivo; os restantes tempos constrúense co tema de presente.
