Maio do 68
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
- O maio do 68 na Francia
Durante o mes de maio de 1968, Francia é o teatro dun importante movemento estudantil e social que forza ao xeneral De Gaulle a disolver a Asemblea nacional e a organizar novas eleccións. Este movemento forma parte dun conxunto de acontecementos nos medios estudantís dun gran número de países, como a República Federal de Alemaña (movemento SDS - Sozialistischer Deutscher Studentenbund), os Estados Unidos (accións contra a guerra de Vietnam), Checoslovaquia (Primavera de Praga) ou México.
Este movemento comeza nos dous lados da cortina de aceiro. A partir de 1967, varios campus nos Estados Unidos ou Polonia, por exemplo, levántanse contra a política educativa. En Francia, estes acontecementos toman con todo unha amplitude particular xa que se acompañan de potentes manifestacións de estudantes, logo dunha folga xeral que paraliza completamente o país (os camións militares deberán asegurar o transporte de fortuna).
Tamén acompáñase dunha ola de reunións informais dentro dos organismos, empresas, administracións, os colexios e as universidades, teatros, casas de mozas, das casas da cultura. En todo o país, as portas ábrense a calquera cidadán, a palabra libérase e pasa a ser por algunhas semanas a razón de ser dos franceses. Entusiasmados, abatidos, dubitativos ou meditativos, cada un, segundo a súa sensibilidade participa ou observa. Diálogos intensos establécense nas rúas, entre descoñecidos, e a través das xeracións. Os slogans do 68 eran poéticos, subversivos, apocalípticos, revolucionarios:
- Sede realistas, pedide o imposible
- A imaxinación ao poder
- Prohibido prohibir
- Baixo os adoquines, a praia
- A propiedade é un crime (de Estado), entre outros.
[editar] Che Guevara no maio do 68
É a partir da segunda metade dos anos sesenta que o Che exerceu unha verdadeira fascinación sobre as novas xeracións, entrando no seu imaxinario en forma de posters, tee-shirts, felpas, pin' s, bandeiras ou estandartes. Máis aló da menor banalización consubstancial ao consumo, o mito non debilitou.
Ao longo dos anos do conflito estudante, o personaxe converteuse en lóxicamente un símbolo debido a que se morreu novo, pero o seu prestixio estivo sobre todo vinculado ao seu coherencia propia, á ausencia, nel, de comportamentos ambivalentes ou cálculos políticos, tantas calidades que lle impulsaron a loitar ata o final para a defensa dos seus ideais.
Os que tiñan entón entre quince e trinta anos foron afectados pola súa negativa a dobrarse á razón de Estado e pola indiferenza coa cal abandonou honores e gloria. O que contribuíu tamén a instalar o mito nos mozos, foi a sua firmeza coa cal rexeitou todo privilexio calquera que estea, non só no exercicio das súas funcións ministeriais, senón tamén na guerrilla.
Fíxose do Che a un libertario, o que non era o caso, excepto en términos de curiosidade intelectual. É necesario tamén poñer ao seu crédito á humanidade excepcional da que fixo proba, ata na inflexible disciplina que aplicou en primeiro lugar cara a si mesmo. Por suposto, o seu antiimperialismo e o seu internacionalismo do Terceiro Mundo exerceron unha gran forza de atracción.
E o feito de que sempre se pelexou noutros países que na sua Arxentina conferiulle unha certa imaxe nun digno romanticismo do século XIX. Último elemento fundador do mito (ao cal non foi estranxeira a súa predicación da violencia, en cuestión pola xeración de maio do 68 como un mal necesario para facer triunfar o socialismo), a importancia da iconografía, con esta cara sonréiendo sempre ou, como na famosa fotografía de Alberto Korda, daquela mirada volta cara ao futuro.
- Pasaron case 40 anos dende aquel 8 de outubro de 1967, onde Che Guevara resultaba ferido, capturado, transportado a unha aldea (La Higuera) en Bolivia, para ser abatido o día seguinte baixo unha orde do Goberno boliviano. O seu cadáver enterrouse nun lugar secreto e non se atopou e transferiuse o seu refugallo a Cuba ata xullo de 1997.
