Miguel VII Ducas

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Miguel VII Ducas, emperador de Bizancio (1067 - 1078). Foi tamén coñecido como Miguel Parapinaces ("menos dun cuarto"), pola depreciación que durante o seu reinado sufriu a moeda bizantina.

Miguel VII era fillo do emperador Constantino X Ducas e da súa esposa Eudocia. Ao morrer o seu pai o 21 de maio de 1067, Eudocia asumiu a rexencia do Imperio. Pouco despois contraeu matrimonio con Romano IV Dióxenes, que foi coroado novo emperador o 1 de xaneiro de 1068.

Romano IV foi derrotado polos selxúcidas na batalla de Manzikert (1071) (en gran parte debido á escasa belicosidade demostrada polo curmán de Miguel, Andrónico Ducas, o que fixo pensar aos historiadores nunha conspiración da aristocrática familia dos Ducas para acabar co poder de Romano IV). O césar Xoán Ducas, pai de Andrónico, conseguiu que o seu sobriño Miguel fose proclamado emperador e coroado en Santa Sofía, en tanto que a súa nai, Eudocia, era recluída nun convento. Os exércitos mandados por Xoán e Andrónico venceron aos restos das tropas derrotadas de Romano IV, quen foi cegado, e morreu pouco despois a consecuencia das súas feridas.

Miguel VII negouse a aceptar o tratado que o seu predecesor, Romano IV, asinara co sultán selxúcida, Alp Arslan. Como consecuencia, as invasións turcas continuaron e en 1080 constituíuse o sultanato de Rüm, que dominaba a maior parte de Anatolia.

Durante o reinado de Miguel, a situación do Imperio foise progresivamente deteriorando: ademais das incursións selxúcidas, aumentaron en Occidente os ataques de pechenegos e maxiares, a inflación aumentou considerabelmente (orixe do alcume do emperador, Parapinaces, "menos dun cuarto"), e producíronse varias insurreccións militares.

A primeira foi a do mercenario normando Roussel de Bailleul, quen fundou un estado independente en Anatolia, aínda que foi derrotado polo xeneral e futuro emperador Aleixo I Comneno. Máis adiante, en novembro de 1077, levantouse contra Miguel Nicéforo Brienio, que foi aclamado emperador en Adrianópolis, e, en Oriente, conduciu unha nova insurrección Nicéforo Botaniates, strategos do thema de Anatolikon. Ao mesmo tempo, estalaron revoltas en Constantinopla, e Miguel viuse obrigado a abdicar e refuxiarse ao mosteiro de Studion. Nicéforo Botaniates entrou triunfalmente na capital, e fixo cegar ao seu rival Nicéforo Brienio.

[editar] Bibliografía

Norwich, John Julius: Breve historia de Bizancio. Editorial Cátedra, 2000. ISBN 84-376-1819-3.
Miguel Pselo: Vidas de los emperadores de Bizancio. Editorial Gredos, 2005. ISBN 84-249-2754-0.