O Parque de Rosalía de Castro

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

[editar] Situación:

O Parque de Rosalía de Castro en Lugo está rodeado polas rúas de: Avenida Doutor García Portela, Xeneral Tella, Pascual Veiga e o Paseo da Vila de Foz. Hai que ter en conta que na actualidade este parque esténdese cara a zona baixa, collendo o paseo de Vila de Foz e que arrodeado polas tres rúas primeiras e mais a Ronda da República de Arxentina. Se non perdemos a muralla coma referente obrigatorio para orientarse en Lugo, o Parque Rosalía de Castro é o primeiro punto de encontro nos extramuros, sen perder tampouco o seu carácter céntrico. Por fóra da Ronda da Muralla, entre a Porta de Santiago e a Porta do Bispo Aguirre.

[editar] Algo de historia

Abriuse xa a mediados do século pasado a Cidade Xardín, cun modelo de expansión ordenado circundante desta zona verde creada anteriormente no ano 1925 co nome de Afonso XII. Sen embargo, a principios do século XX non era máis que monte e catro hortas. Algúns autores datan os inicios das primeiras contruccións do parque sobre os anos 1909-1912, pero non están dacordo nalgúns aspectos. Na actualidade mantén o aire de boa acomodación urbanística que xunto ás vistas panorámicas son alguns dos seus principais atractivos. Pero séguese a traballar por mellorar o parque; non está claro se vai haber supresión dalgúns elementos: coma o galpón e a restauracion da Pergola e do mapa de España.

[editar] Que ver

Trátase dun parque moi humanizado, polo menos na parte principal, duns vinte e tres mil metros cadrados e goza dun bon axardinamento, amplos paseos con moita sombra vexetal, palco de música, recinto infantil e uns corenta e seis bancos. Os corredores principais crúzanse nun gran espazo central presidido por unha fonte rodeada de roseiras, que son un dos principais arranxos florais de todo o parque. No xeral, sobre a estrutura xeométrica predomina a capa arbórea con especies de sombra e outras de gran porte entre as que sobresaen os abetos.

A cafetería do Mirador do Parque Rosalía

Tamen é rico en monumentos, o da escritora Rosalía de Castro (do cal acabou tomando nome o parque), o Alcalde López Pérez e Xosé Castiñeira Pardo; en saídas (por todo o parque principal hai saídas a diferentes rúas) e mesmo a xente pode tomar algo nun pequeno recuncho na entrada principal do mesmo parque.

Outras fontes refrescan o ambiente e existe ademais un estanque lineal de aves acuáticas. Neste sentido podemos encontrar tamén varias paxareiras pechadas e, sobre todo, un chamativo pombar aproveitado para acoller unha maqueta que reproduce a gran escala o mapa físico en relevo da Península Ibérica. As cuncas hidrográficas aliméntanse de verdade e polos principais ríos flúe un fío de auga.

Antiga situación do circuito de Karts

Orientado cara o oeste sitúase un mirador con forma de balconada sobre o que se abre a escalinata centrada cunha fermosa pérgola na esquina esquerda. O escenario lixeiramente elevado sobre o vale do Miño permite darse conta cabal da paisaxe lucense e da cidade mesma.

Vista lateral do antigo Pavillón dos Deportes, nel aínda se seguen a celebrar algúns concertos musicais nas festividades do San Froilán

O parque prolóngase pola aba do monte mediante o paseo nomeado Vila de Foz, moi concorrido, igual que toda a zona, durante as temporadas estivais e sobretodo nas festas de San Froilán. Anteriormente e arredores do século pasado (sobre os anos 80) existía nunha zona ao seu carón un circuito de karts (hoxe só hai unha explanada na que se asentan algunhas das atraccións nas festas do San Froilán). No fondo do mesmo paseo existe unha gran explanada e ao seu lado está contruído o antigo Pavillón dos Deportes.

Galería fotográfica

Vista desde a entrada de xunto a Praza de Avilés, vese ao fondo unha das varias fontes das que dispón o parque.	Abeiradizo cun pombar e un segredo no interior.	Desvelamos un pouco do segredo, mapa de España de tamaño pequeno moi ven elaborado (coma un pouco descoidado), contan que Franco man-douno construir para ilusión dos nenos das escolas e institutos do arredor.	Outra vista doutra fonte, a caron unha das tres árbores máis antigas da zona.
Vista onde podemos ollar os animais exóticos e as típicas pombas da cidade.	Nova vista da mesma zona coas típicas construcións das casas de bonecas.	A fonte principal acostuma estar arrodada de axardiñado.	Nova vista de duas, das tres arbores, máis antigas do parque.
Monumento conmemorativo en recordo á represión da muller, aproveitouse a inauguralo na honra e recordo da escritora Rosalía de Castro.	Vista posterior do mesmo monumento. Nada que engadir. Cerca deste hai outro en honra de López Pérez.	Outro abeiradizo onde se soía nos tempos do seculo pasado (anos 60-80) tocar as bandas de musica. Hoxe só se utiliza en ocasións especiais. Está dotado de aseos para o público en xeral.	Non faltan sitios ao gusto daqueles para sentarse en todo o parque. Contan cuns 46 bancos.
Vista do mirador principal do parque. Se se mira ben, todo el é un mirador.	Desde aquí pódese ollar moi ao lonxe, sendo o Río Miño un dos principais alicientes.	No mirador, marxe esquerda, vista do Río Miño que corre paralelo á N-VI, e as zonas de Magoi, Fingoi e o fondo de todo Piugos.	Vista central (desde o mirador), o fondo, parte da Ponte Romana, e o Barrio de San Lázaro da Ponte; tamén segue e Río Miño a facer de protagonista habitual.
Vista marxe dereita, no fondo o recinto onde se realizan as "Feiras Exposicións", xa no lonxe apercibese atravesando o Río Miño, a Ponte Nova ("Puente Nuevo").	Non falta natureza nesta parte. Parte dela faise patente cando camiñamos polo Paseo da Vila de Foz.	Nova vista do Paseo da Vila de Foz, os penedos son un aliciente máis para que os estudantes concorran nos dias bos e quentes a sentarse neles.	O mesmo paseo dispon dunhas escaliñatas para volver a subir de novo ao Parque de Rosalía, foron construidas segundo algunhas testemuñas da zona ao redor dos anos 1970.
Vista da pergola, chamada "Fonte da Troita", segundo denominan as xentes do lugar, o alcuño venlle por estar cerca do Río Miño, que noutrora era abundante neste tipo de peixe.	Outra vista máis, esta cabo do estanque, e coma non, os animais tampouco deben de faltar.	Cisnes e parrulos poden verse ao longo deste estanque.	Non todo é dedicado ao lecer, tamén temos dedicación e homenaxe de recordo do pobo, coma esta; dedicada a Xosé Castiñeira Pardo.
As ledicias dos pequenos, e non tan pequenos invitan o botarlle unha nova ollada a este estanque, con algun que outro subideiro para os animais.	Non estaba de menos, unha ponte! o concello recomenda cruzala con coidado, pódese apercibir que está algo escachada, fruto do tempo e do mal trato dagunhas xentes.	No outro extremo do estanque, encontramos cisnes negros, unha parella, acompañados dun subideiro con outra casiña de bonecas.	Rematamos no outro extremo do parque, non podemos evitar ollar outra vez cara o fondo del. Alí agocha outra sorpresa. As rochas non só son asentadeiros para a xente nova, tamen son bos monumentos. Esta aguia dános a despedida, pero á súa vez recordanos que volvamos, pois non é ela o que o di, é outra que está na Praza de Santo Domingo.