Albert Bandura
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Albert Bandura (1925 - ) fæddist í Norður-Kanada. Bandura hlaut doktorsnafnbót frá háskólanum í Iowa árið 1952 og það var þar sem hugur hans fór að hneigjast æ meira að kenningum atferlissinna og námskenningum þeirra. Ári síðar hóf hann kennslu við Stanford-háskólann.
Þrátt fyrir að aðhyllast kenningar atferlissinna var Bandura ósammála sumum atferlissinnum sem töldu að nám gæti aðeins farið fram með beinni skilyrðingu. Þvert á móti taldi Bandura að óbein skilyrðing og herminám væri einnig mikilvægt.
[breyta] Bóbó-dúkkan
Frægastur er Bandura fyrir rannsóknir sínar á ýgi. Þar var krökkum sýnt myndband af manneskju sem barði dúkku (sem hét Bóbó). Eftir að hafa horft á myndbandið fengu börnin að leika sér með samskonar dúkku og flest þeirra börðu dúkkuna, á svipaðan hátt og þau höfðu séð á myndbandi stuttu áður. Hegðun barnanna er dæmi um herminám sem best má lýsa þannig að fólk hegðar sér eins og fyrir því er haft. Hegðun sem fólk verður vitni að hefur áhrif á hegðun þess sjálfs. Þessi kenning hefur síðan verið nefnd félagsnámskenningin (e. social learning theory) og hefur margoft fengist staðfest.
[breyta] Gagnrýni á Bandura
Sumir fræðimenn, svo sem Jan Smedslund, hafa gagnrýnt kenningar Bandura á þeim forsendum að þær séu ekkert nema sjálfsögð sannindi sem þurfi ekki að raunprófa.
