მიკრორაიონი
ვიკიპედიიდან
მიკრორაიონი (რუს. микрорайо́н, გამარტ. ჩინ. 小区; Xiǎoqū) რეზიდენციული უბანი - უმთავრესი სტრუქტურული ელემენტი საბჭოთა კავშირის, სხვა ვარშავის პაქტის ქვეყნებისა და ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის ურბანულ რეზიდენციულ დაგეგმარებაში. ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქალაქებისა და ქალაქის ტიპის დასახლების საცხოვრებელი უბნები ამ კონცეფციის მიხედვით შენდებოდა.
საბჭოთა კავშირის მშენებლობის წესებისა და ნორმატივების მიხედვით, ტიპიური მიკრორაიონი 10-60 ჰექტარს მოიცავდა, ზოგიერთ რაიონში 80 ჰა-მდე (თუმცა არა უმეტეს), შედგებოდა საცხოვრებელი მრავალსართულიანი ბინებისა და საყოფაცხოვრებო დანიშნულების დამხმარე შენობა-ნაგებობებისგან. როგორც წესი, მთავარი გზატკეცილები, მწვანე ზოლები და ბუნებრივი ბარიერები ქმნიდა მიკრორაიონთა საზღვრებს, რაც საშუალებას იძლეოდა გზატკეცილთა საერთო სიგრძის, ასევე მისი რემონტისა და საზოგ. ტრანსპორტის დანახარჯების შემცირებას. მთავარ სამანქანო გზებს მიკრორაიონის ტერიტორია არ უნდა გადაეკვეთა. მირკორაიონში შესასვლელელბი ერთმანეთისგან არაუშორეს 300 მეტრისა უნდა ყოფილიყო.
საყოფაცხოვრებო მომსახურების შენობების მისაწვდომლობა (სკოლებისა და ბაგა-ბაღების გამორიცხვით) უზრუნველყოფილი იყო 500 მეტრიანი ლიმიტის დაწესებით - ანუ ეს იყო უშორესი დართული დისტანცია ნებისმიერი საცხოვრემელი კორპუსიდან. ქალაქის დამგეგმავის ერთ-ერთ მიზანთაგანი იყო საყოფ. შენობები განელაგებინა ისე, რომ მათი რიცხვი მინიმუმამდე შემცირებულიყო ამ ნორმების დაურღვევლად. ტიპიური საყოფ. მომსახურების ნაგებობა მოიცავდა საშუალო სკოლას, სკოლამდელ დაწესებულებებს (როგორც წეის ბაგა-ბაღები), სასურსათო მაღაზიებს, პირადი მომსახურების მაღაზიებს, კაფეებს, კლუბებს, ბავშვთა სათამაშო ეზოებს, შენობათა ტექ. მომსახურების ბიუროებს და ასევე სხვადასხვა სპეციალიზირებულ მაღაზიას. ამგვარ შენობათა ზუსტი რიცხვი დამოკიდებული იყო დისტანციის მოთხოვნებსა და მიკრორაიონის მოსახლეობის სიმჭიდროვეზე, ასევე გარკვეულ ერთ სულ მოსახლეზე დადგენილ სტანდარტებზე.
თარგი:ურბანიზაცია
