Davíð Stefánsson
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Davíð Stefánsson skáld, sem kenndur var við Fagraskóg, fæddist í Fagraskógi þann 21. janúar árið 1895. Foreldrar hans voru Stefán Stefánsson bóndi og síðar alþingismaður og Ragnheiður Davíðsdóttir frá Hofi í Hörgárdal.
Davíð lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskólanum á Akureyri árið 1911. Á árunum 1915–1916 dvaldist hann í Kaupmannahöfn og hófst skáldferill hans þar. Síðar hóf hann nám við Menntaskólann í Reykjavík og lauk þaðan stúdentsprófi árið 1919, en það ár kom fyrsta ljóðabók hans út, hún ber heitið Svartar fjaðrir.
Davíð dvaldist öðru hvoru erlendis, m.a. í nokkra mánuði á Ítalíu árið 1920 og svo í Noregi 1923. Árið 1925 tók Davíð við föstu starfi sem bókavörður á Amtsbókasafninu á Akureyri, hann lét formlega af störfum sem bókavörður árið 1951.
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi lést á Akureyri þann 1. mars árið 1964. Hann er grafinn á Möðruvöllum í Hörgárdal en þar hvíla einnig foreldrar hans og önnur ættmenni.
[breyta] Ritverk
Davíð samdi ekki einungis ljóð heldur gaf hann einnig út nokkur leikrit og skáldsögur.
- Munkarnir á Möðruvöllum, 1926
- Gullna hliðið,
- Sólon Íslandus I-II, 1941 (Skáldsaga um Sölva Helgason).
- Vopn guðanna, 1944
- Landið gleymda, frumsýnd árið 1953 en gefið út 1956.
Alls komu út 10 ljóðabækur eftir Davíð, en þær eru (í réttri röð)
- Svartar fjaðrir, 1919
- Kvæði, 1922
- Kveðjur, 1924
- Ný kvæði, 1929
- Í byggðum, 1933
- Að norðan, 1936
- Ný kvæðabók, 1947
- Ljóð frá liðnu sumri, 1956
- Í dögun, 1960
- Síðustu ljóð, 1966 (gefið út eftir dauða Davíðs)
[breyta] Heimildir
- Ljóðasafn Davíðs Stefánssonar sem Vaka-Helgafell gaf út árið 1995
