Betaalkaart
Van Wikipedia
Dit artikel zou samengevoegd moeten worden met bankkaart, of er dient een duidelijker afbakening tussen beide artikelen te worden gemaakt (Hier melden: Overleg).
Een (elektronische) betaalkaart of betaalpas is een plastic kaartje, voorzien van elektronische informatie in de vorm van een magneetstrip of chip, waarmee men betalingen kan uitvoeren, door het intikken van een geheime code. Bekende voorbeelden zijn de pinpas in Nederland, de bancontactkaart in België of de "carte bleu" in Frankrijk.
Meer en meer voeren ook particulieren dergelijke betaalsystemen in. Sommige bedrijven of hogescholen bannen het munt- en papiergeld, door eigen betaalkaarten (soms tevens kaart voor toegangscontrole) voor interne betalingen: fotokopieën, telefoongebruik, maaltijden of drankautomaten, gebruik van fitnessruimte,
[bewerk] Soorten kaarten
Er zijn 3 soorten kaarten die gebruikt worden voor betalingen:
- Kredietkaart, een kaart met een bestedingslimiet. De gebruiker ontvangt later een rekening welke betaald wordt.
- Debet kaart, een (gewone betaal-) kaart waarmee geld van een spaar- of betaalrekening gehaald kan worden en aankopen betaald kunnen worden.
- Chipkaart, een kaart met (ook) een elektronische chip, waar een saldo aan kan worden toegekend om later betalingen te verrichten. Een betere beschrijving voor deze methode is een betaal depot.
Soms worden deze functies gecombineerd op één (fysieke) kaart.
In het verleden werd met een betaalkaart of girobetaalkaart ook een bepaald type cheque bedoeld, geïntroduceerd in 1969 door de Postbank, in 1972 door andere banken, dat door de bank gegarandeerd was tot een bepaald maximumbedrag (100 of 150, later 200 gulden) ongeacht het saldo, waardoor men er in het dagelijks verkeer boodschappen mee kon betalen. Zie betaalcheque. Dit instrument verdween bij de Postbank ca. 2000 uit het betalingsverkeer.
