Chuck Berry

Van Wikipedia

Charles Edward Berry (St. Louis, Missouri, 18 oktober 1926), bekend als Chuck Berry, is een Amerikaanse gitarist, zanger en componist. Berry was het eerste lid van de Rock and Roll Hall of Fame (1986).

Inhoud

1 Biografie
2 Teksten
3 Muzikale kenmerken
4 Invloed op anderen
5 Hits
6 Externe links

[bewerk] Biografie

Johnnie Johnson had de band Sir Johns Trio, en nodigde Chuck Berry in 1952 uit mee te spelen als vervanging voor de zieke saxofonist. Snel nam de geslepen Berry de leiding van de band over. Hij componeerde zijn liedjes in samenwerking met Johnson (die 20 jaar zou meespelen op zijn nummers), en liet ze registreren met "Chuck Berry" als enige componist/schrijver.

Alhoewel het nog altijd een punt van discussie is wie als eerste een Rock-'n-roll nummer op plaat zette, lijdt het weinig twijfel dat zijn "Maybellene" (1955) een compleet R&R-nummer is: een combinatie van blues en countrymuziek, een tekst die tieners aanspreekt (meisjes, auto's, verliefdheid...), een gitaarsolo en een spetterende live-act.

Berry's idolen waren Nat King Cole, Louis Jordan en Muddy Waters.

Hij geraakte met meer dan 30 van zijn opnames in de Top-10 en ze worden nog altijd gebracht door bands over de hele wereld.

Chuck nam vele jaren enkel zijn Gibsongitaar mee, erop vertrouwend dat iedere band zijn nummers wel zou kennen, gelijk waar hij naartoe ging. Bruce Springsteen en Steve Miller mochten dit ondervinden.

[bewerk] Teksten

Chuck Berry heeft altijd veel moeite gedaan om zijn teksten duidelijk te schrijven en met zuivere uitspraak over te brengen.

Zijn liedjes mogen dan over schijnbaar onbelangrijke tiener-onderwerpen gaan, ze zitten wel allemaal goed in elkaar, zonder stopwoorden en zonder onverstaanbere delen. Bovendien heeft hij teksten geschreven die niet 'onschuldig' waren: "Johnny B Goode" werd opgenomen met twee teksten: 'colored boy' werd 'country boy' ('colored' kon je niet verkopen, wist Chess).

Het hele nummer "Brown-eyed Handsome Man" is een ode aan de trotse, zwarte man in de VS. In een enkel coupletje legt hij uit: de Venus van Milo verloor haar armen in een gevecht om een brown-eyed (lees: zwarte) handsome man te veroveren - en ze won.

Deze artiest mag ook schrijven: Roll over, Beethoven ('schuif 's op, Beethoven' en ook 'Dender maar over Beethoven heen').

[bewerk] Muzikale kenmerken

De nummers van Chuck Berry zijn muzikaal interessant. Zijn hele gitaarspel is beïnvloed (om niet te zeggen: bepaald) door de pianist Johnnie Johnson. Diens pianospel, opgewekte boogiewoogie met de twinkelende, hogere noten, is terug te horen in het gitaarspel van Chuck. Door de piano-akkoorden over te nemen hadden de Chuck Berry-nummers niet de standaard A-D-E-akkoorden, maar Bes, Es en F. Chuck weet zo een piano-achtig geluid te spelen.

De songs van Chuck Berry hebben de traditionele bluesmaatvoering, namelijk 12 maten, ook wel bluesschema genoemd.

Als je het A-akkoord als grondakkoord gebruikt, wordt het dit:

A	A	A	A
D	D	A	A
E	D	A	E

Het aparte van Chucks rockers was dat hij in de 10e maat niet de 4e trap speelt, maar dat hij blijft "hangen" in de 5e trap.

A = I

D = IV

E = V

Weer met het A-akkoord als basis, ziet het er dan zo uit:

A	A	A	A
D	D	A	A
E	E	A	E

Het fraaie van deze vondst is dat plotseling de "bluesy" (beetje zeurderige) stemming een stuk minder is en dat de boel veel vrolijker klinkt! Rock and Roll, precies. Vaak zit het geniale in hele kleine dingen.

Een andere gave vondst is "zijn" gitaar-intro. Het karakteristieke intro van veel van zijn rockers is een typisch pianistisch opmaatje. Als een gitarist of pianist deze noten speelt, weet je dat er spetterende rock&roll gaat volgen! Het is dus ook niet verbazingwekkend dat een andere beroemde rock 'n' roller Jerry Lee Lewis, niet toevallig een uitstekende pianist, een paar Chuck Berry-nummers op zijn repertoire had staan.

Een gedetailleerde uitleg van het gitaarspel van Chuck Berry voor muzikanten staat bij de Externe links.

Naast de pure R&R nam Chuck warme, slow bluesnummers op, maar dat werden geen singles en geen hits.

Het nummer "Johnny B Goode" is voor en op Johnnie geschreven, al maakte Chuck toch weer een goede gitarist van de hoofdpersoon. Niettemin is dit een eervolle geste van Chuck, en daar zijn er niet veel van.

Om optredens te verlevendigen maakte Chuck op komische wijze gebruik van zogenaamde Hillbilly-wijsjes. Deze nummers kregen van Chuck een bijzondere, misschien wel provocerende, uitvoering. Mede hierdoor werd hij door sommigen gezien als een countryzanger. Ook wist hij op deze wijze blank publiek naar zijn optredens te trekken. Dat was in de beginjaren 50 een enorme prestatie, gelet op de maatschappelijke effecten van de rassenscheiding in de USA.

Zijn beroemde duckwalk ontstond tijdens zo'n komisch nummer. Hij ontdekte dat er kreuken in zijn pak zaten en probeerde deze strak te trekken door bijzondere passen uit te voeren. Hij kreeg daarna een ovatie van het uitzinnige publiek en zo was de duckwalk geboren.

[bewerk] Invloed op anderen

Berry had een grote invloed op andere muzikanten, zoals op de Rolling Stones en John Lennon, wiens nummer "Come Together" zelfs geplagieerd zou zijn van Berry's "You Can't Catch Me". Angus Young van AC/DC, zegt ook beïnvloed te zijn door Chuck Berry, en heeft ook diens ganzenpas of duckwalk gebruikt als één van zijn gimmicks. AC/DC heeft op het album T.N.T. het nummer Schooldays van Chuck Berry opnieuw ingezongen. Een ode aan Chuck Berry en zijn muziek wordt gedaan door Steppenwolf in het nummer Berry Rides Again, waarin de gitaar en de piano treffend het karakteristieke geluid van Berry's gitaar en Johnsons piano laten horen en alle hits voorbij komen.

[bewerk] Hits

Veel van Chucks hits staan genoteerd in de Rock 'n Roll-geschiedenis en hebben als springplank gefungeerd voor veel beroemd geworden artiesten:

"Maybellene",
"Johnny B Goode" (meegenomen door Voyager als kunstwerk),
"Rock 'n' Roll Music" (een van de eerste opnames van The Beatles),
"Sweet Little Sixteen" (later door The Beach Boys gecoverd met een andere tekst en beroemd geworden als Surfin' USA),
"Roll Over Beethoven" (ook door de The Beatles gespeeld),
"Oh Carol" (idem Rolling Stones),
"Little Queenie" (idem Rolling Stones),
"Route 66" (idem Rolling Stones),
"School Days",
"Let It Rock",
"No Particular Place To Go" (begin jaren '60 door het Cocktail Trio gecoverd met "De hele wereld alleen van ons"),
"Too Much Monkey Business",
"Brown-eyed Handsome Man",
"Back in the USA" (Back in The USSR The Beatles),
"Memphis",
"Reelin' and Rockin'",
"You Never Can Tell" (o.a. gecoverd door Emmylou Harris),
"Promised Land",
"Confessing the Blues",
"Merry Christmas, Baby",
"Things I Used to Do",
"My Ding-a-Ling" (zijn enige nummer 1-hit in de VS)