Claude François
Van Wikipedia
Claude François (Egypte, 1 februari 1939 - Parijs, 11 maart 1978) bijgenaamd Clo Clo,artiest, componist, muzikant en één van de populairste Franse zangers.
Hij werd geboren op 1 februari 1939 in Egypte. Zijn vader, Aimé, was een Fransman die werkte op het Suezkanaal. Zijn moeder, Lucia alias Chouffa, werd geboren in Calabrië, Italië, en was huisvrouw. Hij had ook nog een oudere zus, Marie-Jose, die hij Josette noemde.
In 1956, toen het Suez-kanaal werd genationaliseerd door president Nasser keerde het gezin terug naar Frankrijk waar ze zich vestigden in een bescheiden appartement te Monte-Carlo. Aimé François, getekend door dit gedwongen vertrek uit Egypte waar ze alles moesten achterlaten, valt ziek en zijn zoon Claude neemt de taak als gezinshoofd over. Hij wordt drummer in het orkest van Louis Frosio, zeer tegen de zin van zijn vader. Tussen beiden komt er een breuk die nooit meer goed zou komen.
Claude François ontmoet in 1959 zijn toekomstige vrouw, de danseres Janet Woolacott. Eind 1961 vertrekt Claude met zijn vrouw en familie naar Parijs, vastbesloten het daar te maken als zanger. Het is de tijd van de yé-yé en "Salut les copains", het beroemde radioprogramma voor de jeugd. Hij brengt een eerste 45-toerenplaat uit, "Nabout Twist" onder de naam KoKo. Het wordt een flop.
Enkele maanden later, in maart 1962 overlijdt zijn vader Aimé François.
In oktober 1962 komt de grote doorbraak met het nummer 'Belles, Belles, Belles', een cover van de Everly Brothers. Het nummer wordt grijsgedraaid op de radio en vooral op "Salut les copains". Later zouden nog tal van hits volgen zoals: " Marche tout droit", "Dis-lui" en vooral "Si j'avais un marteau".
In 1964 koopt Claude een oude watermolen te Dannemois nabij Parijs ("La ferme du bonheur"). In oktober van dat jaar treedt hij voor het eerst op in de Olympia. De bekende danseressen "les Clodettes" treden hier voor de eerste keer op.
Na een korte idylle met de Eurovisiesongwinnares France Gall onmoet hij Isabelle Foret die de moeder van zijn twee zonen zal worden. Zijn carriere als zakenman start in 1967 met de oprichting van zijn eigen platenlabel Disques Flèche. Aan het zwembad van zijn Moulin te Dannemois en geïnspireerd door de liefdesbreuk met France Gall schrijft hij samen met Jacques Revaux en Gilles Thibaut een nummer: "Comme d'habitude". Op vakantie in Frankrijk hoort Paul Anka dit nummer en schrijft er een Engelstalige tekst op: "My Way". Dit nummer zal zijn bekendste compositie blijven en de wereld rond gaan. "My Way" is een klassieker en werd gezongen door grote zangers als Frank Sinatra en Elvis Presley. Er bestaan bijna 1500 versies van. Het is het derde meest gespeelde nummer ter wereld. Van zijn nummer "Parce que je t'aime mon enfant" scoorde Elvis Presley een hit met "My Boy".
De jaren zeventig zijn die van o.a. "Je viens dîner ce soir", "Chanson populaire", "Le lundi au soleil", "Je vais à Rio" en vooral "Le téléphone pleure" met miljoenen verkochte exemplaren.
Op 1 juli 1974 treedt hij op voor 20.000 mensen, een concert ten voordele van de stichting Perce-Neige van acteur Lino Ventura.
Claude François leidt een hectisch leven waar platenopnames, televisie-optredens en concerten elkaar in een moordend tempo opvolgen en soms ook sloeg het noodlot toe. In 1975 ontsnapt hij op het nippertje aan een aanslag van het IRA in het Londense Hilton-hotel en in juni 1977 wordt zijn auto onder vuur genomen op de autosnelweg naar Dannemois. Hij en de andere inzittenden komen er met de schrik van af.
Eind 1977 breekt de disco-periode aan en zoals altijd is hij mee met de nieuwe rage. Het album "Alexandrie, Alexandra" komt uit met onder andere "Magnolias for ever".
Claude François richtte dus een waar zakenimperium op waaronder een eigen platenfirma (Disques Flèche) met o.a Liliane Saint-Pierre en Alain Chamfort onder dit label, twee tijdschriften (Podium en Absolu), muziekuitgeverijen (Jeunes Musique en Isabelle Musique) en een modellenagentschap (Girls Models). Tevens lanceerde hij een eigen parfum genaamd "Eau Noire".
In januari 1978 treedt hij voor het eerst op in Londen, in de Royal Albert Hall. Het wordt een groot succes en een Engelstalige carriere lijkt zich aan te kondigen. Er verschijnt ook een album met zijn grootste successen in het Engels.
Samen met Petula Clark, Demis Roussos en Charles Anzavour neemt hij deel aan de opnames voor een tv-programma van de BBC in Leysin (Zwitserland). Dit gebeurde op 9 en 10 maart. Hij wil diezelfde vrijdagavond nog terugkeren naar Parijs in zijn privévliegtuig want de dag erna wordt hij verwacht voor de tv-opnames van "Les rendez-vous du dimanche", gepresenteerd door zijn goede vriend Michel Drucker.
Claude François stierf op zaterdag 11 maart 1978 in Parijs, geëlectrocuteerd in zijn badkamer toen hij staande in z'n met water gevulde bad een loszittende lamphouder wou rechtzetten. Hij werd begraven in Dannemois (Essonne). Zijn landgoed , Le Moulin, is nu een restaurant met een museum gewijd aan Claude François. Op de dag van zijn begrafenis, woensdag 15 maart 1978, lag zijn laatste single in de platenwinkels: "Alexandrie, Alexandra", een ode aan zijn geboorteland Egypte. Cloclo liet twee zonen na: Claude Junior (°1967) en Marc (°1968).
Na zijn dood daalde zijn populariteit niet. Integendeel, in Frankrijk is hij een echte legende geworden en nog elk jaar worden 600.000 cd's en dvd's van Claude François verkocht. Van 1962 tot op heden zijn dat 70 miljoen verkochte albums. Disques Flèche wordt nu geleid door zijn zoon Claude Junior. Meer dan 60 boeken zijn er verschenen over zijn leven. In het wassenbeeldmuseum "Le Grévin" (het Franse Madame Tussaud) is zijn beeld een van de trekpleisters. De musical "Belles Belles Belles" met uitsluitend liedjes uit zijn repertoire speelde wekenlang in een uitverkochte Olympia te Parijs. Ook twee films: "Le film de sa vie" (1979) en vooral "Podium" (2004) met de Belgische acteur Benoit Poelvoorde als Clo Clo-imitator.
In maart 2000 werd onder grote belangstelling de "Place Claude François" plechtig ingehuldigd te Parijs (XVIe arrondissement), dichtbij de boulevard Exelmans waar de kantoren van de groep Claude François gevestigd waren en ook nabij het appartement waar hij om het leven kwam. Ook in zijn geboortestad Ismaïlia(Egypte) draagt een straat zijn naam.
