Codex Leningradensis
Van Wikipedia
De codex Leningradensis is het oudste nog bestaande complete handschrift van de masoretische tekst van de Hebreeuwse Bijbel, daterend uit het jaar 1008. De codex van Aleppo is vermoedelijk een paar decennia ouder, maar niet compleet. Zij is de voornaamste bron van de tekstuitgave in de Biblia Hebraica Stuttgartensia, die door veel wetenschappers en predikanten wordt gebruikt. Ook de opvolger van deze uitgave die momenteel wordt voorbereid, de Biblia Hebraica Quinta, neemt de Codex Leningradensis als uitgangspunt.
[bewerk] Oorsprong
De codex werd in 1008 geschreven door joodse inwoners van Caïro. Het wordt geassocieerd met de manuscripten uit de school van Moses ben Asher. De codex is nog in heel goede staat en bevat ook zestien bladzijden met fraaie versieringen die typerend zijn voor de joodse middeleeuwse kunst.
[bewerk] Naamgeving
De codex Leningradensis wordt zo genoemd omdat de codex zich sinds 1863 in Sint-Petersburg bevindt. Deze stad heette ten tijde van het communisme Leningrad. De codex wordt bewaard in de Russische Nationale Bibliotheek onder de naam Firkovich B 19 A. Het is onbekend hoe de voormalige eigenaar, Abraham Firkovitch, aan de codex is gekomen.
[bewerk] Verwerking
In 1935 werd het handschrift uitgeleend aan de Universiteit van Leipzig, waar de oud-testamenticus Paul Kahle het gebruikte voor de uitgave van de derde editie van de Biblia Hebraica. De tekst van Kahle vormde weer de basis voor de latere Biblia Hebraica Stuttgartensia.
