Conserveringstechniek
Van Wikipedia
Een conserveringstechniek is een methode of protocol waarmee men probeert een voorwerp langer bewaarbaar te maken in een toestand die de oorspronkelijke toestand van het voorwerp zo dicht mogelijk benadert. Conservering verschilt dus van restauratie daarin dat de eerste geen pogingen doet reeds beschadigde of verdwenen delen of aspecten te vervangen of te repareren.
Bij conservering bestaat er meestal een spanningsveld tussen een aantal aspecten die leiden tot verschillende eisen waaraan niet allemaal tegelijk kan worden voldaan.
- Oorspronkelijkheid: het object moet liefst helemaal niet worden veranderd.
- Toegankelijkheid: om het voorwerp te kunnen bekijken en bestuderen is het uiteraard wenselijk dat het aangeraakt kan worden en niet in het donker blijft.
- Houdbaarheid: om latere generaties de kans te geven het voorwerp überhaupt te zien moet het wel blijven bestaan.
- Vooruitzien: rekening houden met toekomstige mogelijkheden, zowel voor een betere conservering als voor betere methoden van onderzoek. Hoe meer we nu aan een voorwerp veranderen, hoe meer opties we de mensen die na ons komen wellicht ontnemen om informatie aan het voorwerp te ontlenen of om het voorwerp beter te conserveren.
Soms is het beschermen van een voorwerp tegen nieuwe veranderingen voldoende voor conservering. Beschermen tegen gebruik, aanraking, vocht, stof, oxidatie en licht is mogelijk door een voorwerp in een droge vitrine te leggen, eventueel gevuld met een inert gas en onder meer of minder extreme vormen van duisternis. Alleen langzame spontane ontbinding zonder zuurstof is dan nog mogelijk.
In de meeste vakgebieden die met vergankelijk materiaal omgaan zijn voor veel soorten objecten conserveringsmethoden ontwikkeld die bij consensus algemeen worden toegepast.
