Egyptische mummificatie
Van Wikipedia
De Egyptische mummificitie ontstond in het Oude Egypte. De oudste Egyptenaren kenden slechts de methode van het uitdrogen van het lichaam in het hete zand. Een alternatief kwam uit de Nijl. Mummificeren nam een steeds belangrijkere plaats in in de religie van de oude Egyptenaren. Zij geloofden namelijk dat het lichaam van een farao niet naar het eeuwige leven kon reizen zonder een stoffelijk lichaam dat niet verging.
Inhoud |
[bewerk] De Nijl
Elk jaar treedt de Nijl buiten haar oevers. Zonder dit fenomeen zou Egypte niet meer dan een woestijn met een rivier erdoorheen zijn. De overstroming gaat gepaard met essentieel slib dat het land vruchtbaar maakte. Als het water zakt blijven hier en daar poeltjes achter die verdampen in de zon. Zodra het water was verdampt liet het een witte kristalachtige substantie achter: natron. Het opmerkelijkste van deze substantie is dat het tamelijk hygroscopisch is: het trekt vocht aan en is absorberend.
[bewerk] Het Oude Rijk
Tijdens het Oude Rijk werden de interne organen van Koningin Hetepheres verwijderd en geplaatst in een oplossing van natron (ongeveer 3%). De vroege pogingen tot mummificatie waren totale mislukkingen. Dit werd erkend door balsemers en zij namen de taak op zich de vorm van het lichaam te bewaren. Zij deden dit door het lichaam in met hars doorweekte verbanden te verpakken. Zij werden hier zo goed in dat één voorbeeld van de 5de Dynastie van een hofmusicus, genaamd Waty, nog details van wratten, rimpels en gezichtsdetails heeft behouden.
[bewerk] Het nieuwe Rijk
De 18e Dynastie van Egypte kondigt het begin van het Nieuwe Rijk aan. In dit Nieuwe Rijk, veranderden de doodskisten van vorm: de rechthoek uit het Middenrijk (Egypte) ging over in de bekende mummie-vorm met hoofd en ronde schouders. Eerst werden deze verfraaid met gesneden of geschilderde veren, maar later werden ze beschilderd met een afbeelding van overleden persoon. Zij werden ook in elkaar gelegd als Russische poppetjes, in die zin dat een grote buitendoodskist kleinere binnenkisten bevatte en uiteindelijk het gebalsemde lichaam. Uit deze tijd zijn de meeste mummies overgebleven.
[bewerk] Werkwijze
De mummificatie gebeurde in een plaats met de naam Mooi Huis. Dit was meestal een tent, want hier bleef de lucht langer fris. Het lichaam werd op een houten tafel gelegd. De Egyptenaren gebruikten geen massieve tafels. Dat was makkelijker als ze de windsels om het lichaam moesten doen. Alle zachte weefsels zoals de hersenen en interne organen werden verwijderd. De hersenen werden verwijderd met een kleine haak die men (meestal) via het linkerneusgat naar de hersenen bracht. Ook gebruikten ze het linkeroog. Dan roerde de balsemer met de haak door het hoofd heen tot de hersenen pulp waren geworden. Dan liet hij ze in een bak druipen, en waarschijnlijk werden de laatste resten door naspoelen met palmwijn verwijderd. De schedel werd dan opgevuld met natron en gips. Het hoofd van Toetanchamon was gevuld met hars. De organen werden er via een snee in de rechterzij uit gehaald. De holten werden gewassen en werden dan volgepakt met natron. Het lichaam werd in een stapel natron begraven. De darmen, de longen, de lever en de maag werden gewassen in palmwijn en afzonderlijk bewaard in Canopen (kruiken) en werden door de vier zonen van Horus beschermd. Deze vazen werden ook begraven en ze waren vaak uitbundig versierd. Beroemd zijn de canopen van Toetanchamon. Het hart moest in het lichaam blijven zitten, dat had hij nodig bij de ceremonie van het wegen van het hart. Daarna werd het stoffelijk overschot voor 30 dagen in natron gelegd zodat het lichaam uitdroogde. En tot slot werd het lichaam in linnen doeken gewikkeld. Voor het lichaam begraven werd, werd het vaak nog versierd met sieraden en werden er zaden of vruchten meegegeven, vaak tussen het linnen. De mummie werd een masker opgedaan met zijn gezicht van goud. Het masker van Toetanchamon is een van de beroemdste. Het gemummificeerde lichaam werd in een of meer sarcofagen gelegd en daarna begraven (in mastaba, piramide of rotsgraf). Het mummificatieproces werd beschreven door Herodotus, een Griek, die Egypte bezocht.
