Emilio de Bono
Van Wikipedia
Emilio de Bono (Cassano d'Adda, 19 maart 1866 - Verona, 11 januari 1944) was een Italiaans militair en fascistisch politicus. De Bono vocht tijdens de Eritrea-Oorlog (1887), de Libische Oorlog (1911) en tijdens de Eerste Wereldoorlog (1915-1918) in het Italiaanse leger. In 1915 werd hij commandant van het 15de regiment 'Bersaglieri' en in 1918 werd hij commandant van het 9de legerkorps. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog werd De Bono bevorderd tot luitenant-generaal. Na de oorlog werd hij een der commandanten van de arditi (elikorps van het leger) en sloot hij zich aan bij de fascistische beweging. In 1921 werd hij lid van de Nationale Fascistische Partij van Benito Mussolini en in datzelfde jaar in de Kamer van Afgevaardigden gekozen.
[bewerk] Fascistische machtsovername
Tijdens de Mars naar Rome (28 oktober 1922) was hij één van de leden van het quadrumviri (viermanschap) dat de mars leidde.
Na de fascistische machtsovername werd hij senator en politiechef (1923). Zijn naam werd echter in verband gebracht met de moord op Giacomo Matteotti, de antifascistische socialistische volksvertegenwoordiger (1924), waarna De Bono tot aftreden werd gedwongen als politiechef. Van 1925 tot 1929 was de De Bono gouverneur van Libië en daarna minister van koloniën (1929).
In 1929 werd hij tot generaal bevorderd en in 1935 tijdens de oorlog tegen Ethiopië, trad De Bono op als opperbevelhebber van het Italiaanse koloniale leger. In 1936 werd hij maarschalk van Italië.
[bewerk] Val
Op 24 juli 1943 stemde De Bono als lid van de Fascistische Grote Raad vóór de motie van Grandi en was dus vóór de afzetting van Mussolini als dictator. Als gevolg van deze keuze werd hij in Noord-Italië door neofascisten van Mussolini's "Italiaanse Sociale Republiek" onder huisarrest gesteld. Tijdens een showproces in Verona werd De Bono als "verrader" ter dood veroordeeld en ondanks zijn hoge leeftijd terechtgesteld.
