Homohuwelijk in Israël
Van Wikipedia
| Het homohuwelijk wereldwijd |
| Nationaal ingevoerd in: |
| Nederland (2001) |
| België (2003) |
| Spanje (2005) |
| Canada (2005) |
| Zuid-Afrika (2006) |
| Ingevoerd in deelstaten van: |
| Verenigde Staten:
Massachusetts (2004) |
| Buitenlandse homohuwelijken erkend in: |
| Israël (2006) |
| Situatie in andere landen of gebieden: |
| Ierland |
| Californië |
| Oregon |
| Koninkrijk der Nederlanden |
Nationale invoering van het homohuwelijk in Israël is momenteel onwaarschijnlijk, omdat alle huwelijken via de georganiseerde religies geschieden. Er is ook geen wet die het verbiedt of bepaalt dat huwelijken tussen mensen van verschillende seksen moeten zijn. Maar zolang het opperrabbinaat van Israël en soortgelijke instituten voor andere religies ertegen blijven, of voordat civiele huwelijken worden ingesteld, is er van lokale homohuwelijken geen sprake.
Echter, op 21 november 2006 besloot het oppergerechthof van Israël met een ruime meerderheid (enige dissident was rechter Eliakim Rubinstein) dat de staat buitenlandse homohuwelijken moet erkennen. De ambtenaar van de burgerlijke stand heeft volgens het hof geen recht zulke huwelijken te weigeren enkel omdat ze niet worden voltrokken in Israël. De rechtszaak was ingediend door vijf Israëlische echtparen van gelijke sekse die huwden in Canada.
Op 6 december 2006 passeerde de eerste ronde een wetsvoorstel die de nieuwe rechtssituatie ongedaan zou kunnen maken. Dat voorstel wordt hierop in een commissie van de Knesset besproken. De Israëlisch regering, inclusief ministerpresident Ehud Olmert (die zelf een openlijk lesbische dochter heeft), was tegen het wetsvoorstel. Het wetsontwerp is een privé-ontwerp van Michael Eitan, een parlementslid namens de Likoed. De meerderheid in de eerste ronde werd verkregen door het meestemmen van de religieuze partijen (waaronder regeringsfractie Shas) en drie dissidenten bij Kadima.
