Jakko Jakszyk

Van Wikipedia

Jakko M. Jakszyk (Londen, 8 juni 1958) is een Brits musicus / gitarist.

Jakko is geboren als Michael Lee Curran in het Whittington Hospital, in Highgate Hill, Londen. Zijn moeder was de toenmalig bekende Ierse zangeres Peggy Curran, zijn vader is niet bekend. Hij wordt door zijn moeder ter adoptie afgestaan, op de leeftijd van 1½ jaar wordt Jakko geadapteerd door de Poolse immigrant Norbert Jakszyk en zijn Franse vrouwe Camille. De vroege jeugd van Jakko was niet zonder problemen, op zijn album The Road to Ballina gaat hij hier uitgebreid op in.

Als voetballer probeerde hij op 15-jarige leeftijd aan de bak te komen bij Watford Boys, wat hem niet lukte. Hij gooide zich daarom op zijn andere hobby’s, toneel en muziek. Vanuit het schooltoneel werd hij gestimuleerd om auditie te doen voor het National Youth Theatre. Na twee audities en een test was hij lid, wat hij een jaar lang vol zou houden, tot de muziek harder begon te trekken.

Al op 16-jarige leeftijd had hij zijn eigen band, Soon After. Ze startten met z’n zessen en schreven zich in voor de Melody Maker National Rock/Folk competition. Maar tegen de tijd dat de eerste ronde gespeeld moest worden, waren vier leden vertrokken en waren alleen de twee lead-gitaristen, Jakko en Keith Deal, over. De paniek sloeg toe, om mee te mogen doen moesten ze minimaal met z’n drieën zijn. Met de eerste de beste muzikant die hun pad kruiste, trompettist Ted Emmett, sloegen ze aan het repeteren. Na 10 dagen moesten ze het met hun vreemde samenstelling op gaan nemen tegen de andere, ingespeelde bands. De opvallende, korte Jazz/Rock set die ze voorbereid hadden werd uitgelachen door de mede-muzikanten, maar won de voorronde wel. Zo ging het met een volgende ronde en een halve finale, in de finale in 1975 haalden ze de derde plaats.

Met zijn vreemde band trok Jakszyk door het land in het voorprogramma van onder meer Camel en Judas Priest. Binnen het jaar vertrok Jakko en ging spelen bij Synthesis, een groep die muziek speelde in de richting van Jakszyk’s voorkeur: progressieve rock en Canterbury-scene. De volgende groep waar Jakszyk deel van uit ging maken was 64 Spoons. Aangetrokken door de vreemde naam ging hij kijken en werd binnen de kortste keren de gitarist en zanger van de groep. Jakszyk was een fan van Hatfield and the North en Henry Cow, wat er toe leidde dat hij tapes van 64 Spoons naar Dave Stewart stuurde. Deze kwam samen met Bill Bruford een paar keer op een optreden kijken. Dit leidde tot een muzikale vriendschap. 64 Spoons viel in 1980 uit elkaar, nog voor hun eerste album uitkwam (dit zou pas in 1992 uitgebracht worden: Landing on a Rat Column). 64 Spoons had in die jaren voortdurend rondgereisd, opgetreden in Engeland en kon nauwelijks het hoofd boven water houden. De progressieve rock die ze maakten was uit de mode, die Punk en New Wave dicteerde.

Na het uiteenvallen van 64 Spoons neemt hij met Dave Stewart What Becomes of the Brokenhearted? op. De single, ingezongen door Colin Blunstone wordt een succes. Daarnaast vormen ze samen de band Rapid Eye Movement, een band die een jaar lang optrad, maar waar geen muziek van uitgebracht is. In Rapid Eye Movement speelden ook Pip Pyle en Rick Biddulph. Gebaseerd op het succes van de single worden ze voor veel optredens uitgenodigd, maar de muziek van Rapid Eye Movement is heel anders, met als gevolg dat het publiek veelal niet krijgt wat ze ervan verwacht. De negatieve reacties maken dat Rapid Eye Movement geen lang leven beschoren is. Dave Stewart concentreert zich meer op het studio-werk en neemt daarnaast een aantal duo-albums op met de zangeres Barbara Gaskin. Jakszyk speelt een rol op vrijwel alle albums, net zoals dat Stewart veelal meedoet aan de projecten van Jakszyk.

In de tachtiger jaren werkt Jakszyk aan een solo-album, maar een eerste poging stopt door het failliet gaan van de platenmaatschappij. Ook volgende pogingen om een album uit te brengen lopen spaak. Het album In de tussentijd werkt Jakszyk wel samen met allerlei musici op hun albums, iets dat hij als studiomuzikant de rest van zijn carrière zou blijven doen.
In 1987 werkt Jakszyk mee met Peter Blegvad en John Greaves in het The Lodge project. In eerste instantie alleen bedoeld als opnames voor een album werd het project opgerekt met een aantal live optredens, maar duurde niet lang. de volgende stap van Jakszyk was een samenwerking met Gavin Harrison (voormalig drummer van Renaissance). Eerst maken ze samen een album met Zappa nummers, later vormen ze samen de band Dizrythmia met bassist Danny Thompson en percussionist Pandit Dinesh. De band brengt in 1988 een album uit. In diezelfde tijd toert Jakszyk ook als begeleider van de Italiaanse zangeres Alice.
Het eerste album dat echt de naam van Jakszyk draagt is We Never Had It So Good, een samenwerkingsproject met Tom Robinson, waarop overigens ook de leden van Dizrhythmia en Dave Stewart meespelen.

Een echte doorbraak komt voor Jakszyk bij zijn volgende stap. Hij wordt gevraagd om mee te gaan spelen in Level 42, als lead-gitarist. Hij volgt Allan Holdsworth op die tijdelijk ingesprongen was voor de overleden Alan Murphy. Jakszyk zou 3 jaar bij Level 42 blijven, tot de band in 1994 uit elkaar valt. Door allerlei onderlinge problemen zijn er uit die tijd geen opnames uitgebracht.

In 1994 brengt Jakszyk zijn eerste solo-album uit, Kingdom Of Dust, een korte CD (20 minuten) met maar 4 nummers. Hij werkt voor dit album samen met drie ex-leden van Japan, Richard Barbieri, Mick Karn en Steve Jansen. In 1995 wordt deze CD gevolgd door een eerste echte CD, Mustard Gas And Roses. In 1996 komt ook Are My Ears on Wrong? uit, een album dat Jakszyk al in 1986-87 rond had, maar dat toen niet uitgebracht werd. Het volgende project gaat over zijn eigen vroege geschiedenis, het is The Road to Ballina, het is een album dat tegen de klassieke muziek aan zit. Hiervoor werkte hij samen met zijn ex-Level 42 collega’s Mark King, Gary Barnacle en Gavin Harrison.

Jakszyk werkt veel als producer en assisteert ook op zijn gitaar veel groepen bij hun opnames. Hij werkt voor onbekendere musici als het Amerikaanse What If, voor Shari, de dochter van Harry Belafonte, voor Mica Paris en vele anderen. Ook werkt hij samen met oude bekenden als Richard Barbieri (een album van Indigo Falls) en John Greaves (het Greaves-Cunningham album). Ook speelt hij mee op het album van Pip Pyle, 7 Year Itch, dat in 1998 uitkwam. Hij hielp met het produceren van het album, maar speelt er ook gitaar op en zingt een aantal van de nummers.

In 1998 trouwde Jakszyk op Mauritius met Amanda, de dochter van de drummer Michael Giles, van de eerste line-up van King Crimson. Ze hadden elkaar al in 1983 ontmoet, toen Amanda werkt bij de platenmaatschappij waar Jakszyk onder contract was. Ze zouden elkaar af en toe blijven zien, maar in 1997, op het feest voor het uitkomen van King Crimson’s Epitaph ontmoetten ze elkaar weer voor het eerst na vier jaar en sloeg de vonk definitief over.
In 2000 werkte Jakszyk mee aan Peter Blegvad’s solo album Choices Under Pressure, hij speelde er meerdere instrumenten op en nam een deel van de zang voor zijn rekening. Daarnaast heeft hij het album geproduceerd. Met Dizrhythmia werkte Jakszyk aan een nieuw album, dat tot op heden echter nog niet verschenen is. Een van zij andere activiteiten in die tijd was het begeleiden van Akiko Kobayashi, op haar door Steve Jansen geproduceerde album Beloved.

In 2002 werd Jakszyk uitgenodigd om mee te spelen in The 21st Century Schizoid Band, een band die naast hem bestond uit leden van de eerste line-up van King Crimson. De muziek die gespeeld werd waren met name nummers van de eerste drie albums van King Crimson. De optredens zijn in de smaak gevallen en er zijn al een aantal live-cd’s van de band verschenen.

In 2006 is een dubbel-CD van Jakszyk verschenen: The Bruised Romantic Glee Club. Op de eerste CD (Now) staan een aantal nieuwe nummers van Jakszyk. Deze CD moet je als een musikale voortzetting van The Road to Ballina zien, de CD bevat weer veel teksten die sterk persoonlijk, zelfs autobiografisch zijn. De tweede CD bevat een bijzondere verzameling van covers van oudere nummers, waarvan er een, een van de oude van King Crimson, door Peter Sinfield zelf van een nieuwe tekst voorzien is.

[bewerk] Bands

Een selectie van de bands waarin Jakszyk in de loop van de tijd opgetreden heeft.

Soon After (1974 - 1976)
Synthesis (1977 - 1978)
64 Spoons (1978 - 1980)
Rapid Eye Movement (1980 - 1981)
What If
The Lodge (1987 - 1989)
Dizrhythmia (1988 - 1990)
Level 42 (1991 - 1994)
21st Century Schizoid Band (2002 – nu )

[bewerk] Discografie

Solo-albums

jaar	uitvoering	naam
1982	Jakko M. Jakszyk	Silesia
1994	Jakko M. Jakszyk	Kingdom of Dust
1995	Jakko M. Jakszyk	Mustard Gas and Roses
1996	Jakko M. Jakszyk	Are My Ears on Wrong?
1997	Jakko M. Jakszyk	The Road to Ballina
2006	Jakko M. Jakszyk	The Bruised Romantic Glee Club

Een selectie van de overige albums waaraan hij bijgedragen heeft

jaar	uitvoering	naam
1987	The Kings Of Oblivion	Big Fish Popcorn
1988	Dizrhythmia	Dizrhythmia
1988	The Lodge	Smell of a Friend
1988	Peter Blegvad	Downtime
1989	Shari Belafonte	Shari
1990	Tom Robinson & Jakko Jakszyk	We never had it so good
1992	64 Spoons	Landing on a Rat Column
1992	Alice	Mezzogiorno Sulle Alpi
1995	Mick Karn	The Tooth Mother
1997	Gavin Harrison	Sanity & Gravity
1998	Tom Robinson & Jakko Jakszyk	Blood Brother
1998	Indigo Falls (Richard Barbieri)	Indigo Falls
1998	Pip Pyle	7 Year Itch
1999	Mark King	Live at the Jazz Cafe
2002	21st Century Schizoid Band	21st Century Schizoid Band (Official Bootleg Volume One)
2004	21st Century Schizoid Band	Live In Italy
2005	21st Century Schizoid Band	Live In Japan
2006	21st Century Schizoid Band	Pictures Of A City: Live In New York