Karl Martin
Van Wikipedia
Johann Karl Ludwig Martin (Jever (Oost Friesland), 24 november 1851 - Leiden, 1942) was een van oorsprong Duitse geoloog. Van 1877 tot 1922 was hij hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Leiden en van 1880 tot 1922 ook directeur van het Geologisch museum daar. Als wetenschapper was hij vooral bekend om zijn paleontologisch en stratigrafisch onderzoek naar de Kenozoïsche fauna van Nederlands-Indië, met name naar molusken.
[bewerk] Biografie
Karl Martin was student te Göttingen, waar hij in 1874 promoveerde. Daarna werd hij lector te Wismar, zijn belangstelling ging in die tijd vooral uit naar zwerfstenen. Hij bezocht in Leiden het Museum van Natuurlijke Historie om de collecties van Winand Staring te onderzoeken. Daardoor kwam hij in aanraking met de zoöloog H. Schlegel, die directeur van het museum was. Toen een paar jaar later een hoogleraarsstoel in de geologie gecreëerd werd schoof Schlegel Martin als kandidaat naar voren.
Martins onderzoek richtte zich op de collecties van het in 1880 nieuw gecreëerde Geologisch Museum, met name de verzamelde fossielen uit de Nederlandse kolonieën. Hij breidde de collecties uit door aankopen en deel te nemen aan expedities naar de koloniën: in 1884 naar de Nederlandse Antillen, in 1892 naar de Molukken en in 1910 naar Java. Ook na zijn emeritaat in 1922 bleef Martin zijn onderzoek naar de Tertiaire stratigrafie van Nederlands-Indië voortzetten. Zijn opvolger als hoogleraar was B.G. Escher. Onder zijn leerlingen bevonden zich G.A.F. Molengraaff, J.H.F. Umbgrove, L.U. de Sitter en Ph.H. Kuenen. Een andere leerling van Martin was koningin Wilhelmina, die een verzameling fossielen en mineralen had en privélessen in de geologie van hem kreeg.
| Bronnen en referenties: |
|
