Krentenbaard
Van Wikipedia
| Krentenbaard | ||
 |
||
| Impetigo | ||
| ICD-10 | L01 | |
| ICD-9 | 684 | |
Krentenbaard, ook wel impetigo of kinderzeer genoemd, is een meestal tamelijk onschuldige infectieziekte die wordt veroorzaakt door bacteriën. In 80% van de gevallen is Staphylococcus aureus de boosdoener, in 10% van de gevallen Streptococcus pyogenes en in nog eens 10% van de gevallen beiden tegelijk.
Krentenbaard is een huiduitslag die vaak in het gezicht begint, maar overal op het lichaam kan optreden, van het behaarde hoofd tot de voetzolen. Aanvankelijk ontstaan bultjes die snel veranderen in blaasjes, die kapot gaan en waaruit dan vrij veel vocht vloeit dat tot honinggele doorzichtige korstjes stolt. Door krabben en peuteren krijgt men de bacteriën aan de vingers en kan dan gemakkelijk zichzelf op andere plaatsen of andere personen besmetten. Besmetting vindt plaats door direct contact. Via rechtstreekse aanraking of via bijvoorbeeld speelgoed raken ook andere kinderen besmet. Hygiëne is een goed medicijn, vaak handen wassen wordt aangeraden.
Krentenbaard kan op iedere leeftijd voorkomen, maar komt duidelijk veel vaker voor bij kinderen, vaak tussen 2 en 12 jaar. Volwassenen hebben er inmiddels een bepaalde weerstand tegen ontwikkeld.
De beste remedie tegen krentenbaard is niet aan de blaasjes krabben. Meestal zal de huisarts in eerste instantie een crème met b.v. fusidinezuur of tetracycline voorschrijven waarmee het besmettingsgevaar binnen 48 uur is verdwenen. Kinderen met krentenbaard kunnen zodoende 48 uur na behandeling weer naar school, behalve wanneer ze er ziek en hangerig van zijn. De zalf werkt het beste als de blaasjes of wondjes open zijn en de werkzame stof dus bij de bacteriën kan komen. Het is daarom van groot belang de dunne huid op de blaren te verwijderen voor het aanbrengen van de zalf; op plaatsen waar de huid dun is kan dit het gemakkelijkst door er een keer krachtig over te wrijven met een ruw, vochtig washandje. Dit is in het algemeen nauwelijks pijnlijk. Op voetzolen etc. waar de blaarhuid dik is zal er met schaar en pincet gewerkt moeten worden. Bij uitgebreide gevallen kan eventueel een kuur met orale antibiotica worden gegeven; omdat bij een zorgvuldige plaatselijke behandeling met zalf genezing meestal snel optreedt is dit zeker geen eerste keus. Orale antibiotica geven veel meer kans op ernstige bijwerkingen.
Op plaatsen waar de opperhuid dik is (voetzolen, handpalmen) heeft de infectie vaak de vorm van grote blaren met vocht (impetigo bullosa), die zich door druk makkelijk uitbreiden. Doorprikken en het blaardak verwijderen stopt deze blaaruitbreiding en maakt het wondbed toegankelijk voor zalfbehandeling.
Krentenbaard geneest doorgaans ook vanzelf door de blaasjes te laten indrogen. De genezing wordt echter sterk bespoedigd door lokale antibiotica. Het gebruik van desinfecterende middelen zoals povidon-jood is duidelijk minder effectief, zoals ook uit onderzoek gebleken is[1]. Zolang de blaasjes nat zijn, blijft de patiënt besmettelijk.
[bewerk] Recente ontwikkelingen
Wil van den Bosch, hoogleraar huisartsgeneeskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, beschrijft in een artikel in het medisch tijdschrift "Huisarts en Wetenschap" van mei 2007 dat het aantal uitbraken van krentenbaard in tien jaar tijd is verviervoudigd. De aandoening is bovendien ernstiger geworden en moeilijker te behandelen dan vroeger. De ziekte treft vooral de hogere sociale klasse.
[bewerk] externe link
| Referenties: |
|
