La Gomera (Spanje)

Van Wikipedia

La Gomera

Basisgegevens
Locatie	Atlantische Oceaan
Eilandengroep	Canarische Eilanden
Coördinaten	28°06' NB, 17°08' WL
Land	{{{land}}}
Hoofdplaats	{{{hoofdplaats}}}
Oppervlakte	378 km²
Omtrek
Inwonertal	21.220 (2004)
Landgebruik
Overig
Zicht op het 45 km van het eiland Tenerife verwijderde eiland La Gomera

La Gomera is een Spaans eiland, met 378 km² en 21.220 inwoners (anno 2004) het, op El Hierro na, kleinste van de (bewoonde) Canarische Eilanden in de Atlantische Oceaan voor de kust van Afrika.

[bewerk] Bestuur

La Gomera is deel van de provincie Santa Cruz de Tenerife, en is opgedeeld in zes gemeenten:

De eilandregering (cabildo insular) zetelt in de hoofdstad San Sebastián.

[bewerk] Geologie en natuur

Het eiland is ongeveer cirkelvormig, ongeveer 24 km in doorsnee en met als hoogste punt de 1487 meter hoge Garajonay. De vulkanische oorsprong is nog zeer goed te zien. Qua vorm lijkt het op een geschilde sinaasappel waarvan de partjes van elkaar zijn losgemaakt zodat er diepe ravijnen of barrancos tussen vallen, die bekleed zijn met laurisilva, regenwoud van laurierbomen.

Ook de hoogvlakte is dichtbebost, en is bijna permanent gesluierd in wolken en rondwervelende mist, die een weelderige en diverse begroeiing mogelijk maken, waaronder het grootste nog samenhangende laurierbomenbos op Aarde. Samen met de barranco's is dit het beschermde Nationaal Park Garajonay, dat als wereldnatuurerfgoed erkend wordt door de UNESCO. Over de hellingen lopen kris-kras allerlei paden die verschillende uitdagingen bieden aan wandelaars, en de volhouder belonen met verbluffend mooie uitzichten.

Het middengebergte vangt het vocht van de wolken van de passaatwind en schept een jungleklimaat, rijk aan begroeiing hoog in de koelere lucht, in contrast met de warmere zongeblakerde kliffen rond het zeeniveau.

Tussen deze uitersten bevindt zich een boeiende variatie aan begroeiing, en de Gomeranen hebben eeuwenlang de lagere niveaus in cultuur gebracht, het water gekanaliseerd voor bevloeiing van het land voor hun wijnranken, groenten en fruit, zoals bananen.

[bewerk] Geschiedenis

Roque Agando

La Gomera was reeds bekend bij de Feniciërs. Over de oorspronkelijke inwoners, de Guanches, is tot op heden weinig bekend.

De Spanjaarden veroverden het eiland in 1404 met Jean de Béthencourt. De Guanches gaven zich over, maar kwamen daarna vaak in opstand vanwege onrechtvaardige behandeling door de veroveraars.

Van 1477 tot 1485 heerste graaf Hérnan Peraza over het eiland. Hij had de naam zeer wreed te zijn; nadat hij vermoord was werd hij opgevolgd door zijn vrouw, Doña Maria de Bobadilla.

Christoffel Columbus stopte als laatste op La Gomera voordat hij op 6 september 1492 begon aan zijn oversteek van de oceaan. Het huis in San Sebastián waar hij verbleef is nu een toeristische attractie.

[bewerk] Economie

Los Organos, La Gomera.

In de vlakke gebieden aan de kust overheersen de bananenplantages. De kleine vruchten met hun volle smaak zijn echter niet bestemd voor de export.

In het verleden was er ook elders veel landbouw, omdat in de hoger gelegen gebieden de overvloedige neerslag in de wintermaanden gebruikt kon worden, en in het voorjaar kon worden geoogst. In de jaren 1960 en '70 trokken veel mensen echter naar de stad, en veel bouwland ligt nu braak. Sommige afgelegen dorpen zijn geheel verlaten.

De landbouw voor eigen gebruik speelt vrijwel geen rol meer, maar het nog niet zo grote toerisme zorgt voor een zekere mate van welvaart.

[bewerk] Cultuur

De karakteristieke plaatselijke wijn past goed bij een tapa van Gomerische kaas of geroosterd varkens- of geitenvlees.

De Gomeranen hebben een unieke manier om over de brede barranco's (valleien) te communiceren met een wonderlijk soort gefloten spraak genaamd El Silbo. Deze is uitgevonden door de oorspronkelijke bewoners van het eiland, de Guanches, werd overgenomen door de Spaanse kolonisten in de 16e eeuw en overleefde het uitsterven van de Guanches. Toen vroeg in de 21e eeuw dit unieke communicatiemedium op het punt stond uit te sterven verplichtte het lokale bestuur alle kinderen om het op school te leren.

In het bekendste dal van het eiland, de Valle Gran Rey (dal van de grote koning), bevindt zich een commune van hippies, die gedeeltelijk in grotten langs een strand, ze zogenaamde Varkensbocht, wonen.

[bewerk] Verkeer en vervoer

Het enige, in 1999 nieuw geopende vliegveld in de gemeente Alajeró wordt alleen voor regionale vluchten binnen de Canarische Eilanden gebruikt.

Met de snelveren van Fred Olsen Lines en Garajonay Express vaar je in 45 minuten, of met het gewone veer in anderhalf uur, van de haven van Los Cristianos op Tenerife naar San Sebastián de la Gomera, de hoofdstad van het eiland. De Garajonay Express vaart daarna nog door naar Playa Santiago en Valle Gran Rey. Ook zijn er veerverbindingen met de buureilanden La Palma en El Hierro.

Het eiland heeft een goed wegennet. Alle gemeenten zijn met elkaar verbonden met lijnbussen, op La Gomera guagua genoemd.

[bewerk] Klimaat

Het klimaat op het eiland verschilt tussen de droge zuidzijde en de vruchtbare noordzijde, die door de passaatwind van vochtige lucht wordt voorzien. Voor de watervoorziening van de trapsgewijs op de berghellingen aangelegde velden wordt regen en condensatiewater in reservoirs opgevangen en onder de bewoners verdeeld. Naast aardappelen worden ook tomaten en wijn verbouwd.

[bewerk] Klimaattabel

maandgemiddelde	jan	feb	maa	apr	mei	jun	jul	aug	sep	okt	nov	dec
dagtemperatuur	21	21	22	23	24	25	27	29	28	26	24	22
nachttemperatuur	15	15	15	16	17	18	20	21	20	19	18	16
uren zon per dag	6	6	7	8	9	9	9	9	8	7	6	5
regendagen per maand	6	4	3	2	2	1	0	0	2	5	6	7
watertemperatuur	19	18	18	18	19	20	21	22	23	23	21	20

[bewerk] Bekende Gomeranen

Pedro García Cabrera (1905–1981), schrijver en dichter
Gumersindo Trujillo (–2005), jurist

[bewerk] Literatuur

Baillon/Eames/Fernandez-Armesto: APA-Guides. Teneriffa – La Gomera – La Palma – El Hierro, APA: Berlijn o.a. 1990
Joachim Pott, Joachim Hüppe, Wofredo Wildpret de la Torre: Die Kanarischen Inseln. Natur- und Kulturlandschaften, Ulmer: Stuttgart 2003, 320 p., 295 kleurenfoto's, 28 kleurengrafieken, 3 tabellen, ISBN 3-8001-3284-2 (weergave van de geobotanica, rijkelijk voorzien van afbeeldingen)