Leigh Light
Van Wikipedia
Het Leigh Light was een sterk zoeklicht dat de geallieerden 's nachts gebruikten, tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen vijandelijke doelen, vooral tegen de aan de oppervlakte varende Duitse onderzeeërs.
Het Leigh Light-zoeklicht werd uitgevonden door de Britse squadron Leader Humphry de Verde Leigh. Hij vond een buitengewoon sterk zoeklicht uit dat in een vliegtuig gemonteerd kon worden. Het duurde natuurlijk enige tijd voordat de konvooiescortes ermee uitgerust waren, maar tegen het midden van 1942 was het dit zogenaamde Leigh Light dat, in combinatie met de nieuwe radar, tegen de U-boten zo effectief bleek te zijn.
U-bootcommandanten begonnen zich bijzonder onbehaagelijk te voelen toen ze merkten dat ze, als ze in het pikkedonker aan de oppervlakte varend, eensklaps met angstwekkende nauwkeurigheid gevangen werden in het sterke zoeklicht van een aanvallend vliegtuig. Het vliegtuig gebruikte dat zoeklicht vanop een afstand van ong. 200 meter, vloog recht op zijn doel af en voerde meteen een bommenaanval uit. De U-boot had dan, ongeveer 20 à 25 seconden nodig om in noodgeval, onder te duiken. Meestal liep de onderzeeër schade op door de bommenexplosie of in het ergste geval, fatale schade.
In een aanval met die radar- en Leigh Lightuitrusting werd de U-502 tot zinken gebracht toen die van een geslaagde patrouillevaart in de Amerikaanse wateren huiswaarts keerde; de U-165 werd tot zinken gebracht toen de U-boot van Kiel naar Frankrijk voer, en drie andere U-boten, de U-578, de U-705 en de U-751 werden alle in de Golf van Biskaje buiten gevecht gesteld toen ze op weg gingen naar hun operatiegebied, en gedwongen aan de oppervlakte varend en beschadigd, naar hun bases moesten terugkeren.
| Bronnen en referenties: |
|
