Lucien Bonaparte
Van Wikipedia
Lucien Bonaparte (Ajaccio, 21 mei 1775 - Viterbo, 29 juni 1840), prins van Canino en Musignano, was de tweede broer van Napoleon Bonaparte.
Hij groeide op in Frankrijk en werd in 1789 in Ajaccio een van de radicaalste woordvoerders van de Jacobijnen. Samen met de andere - toen nog onbelangrijke - Bonapartes vluchtte hij toen de conservatieve partij van Pasquale Paoli overwon in 1792 naar Marseille. Hij werd in 1797 lid en in 1798 voorzitter van de Raad van Vijfhonderd. Als aanhanger van Maximilien de Robespierre werd hij op 9 thermidor II (27 juli 1794 in de Franse Republikeinse Kalender) gevangengenomen. Door interventie van zijn oudere broer Napoleon ontkwam hij ternauwernood aan de guillotine.
In 1794 huwde hij Christine Boyer (6 juli 1773 - 14 mei 1800), welke hem twee kinderen schonk, maar reeds in 1800 stierf. Hij hertrouwde in 1803 met Alexandrine de Bleschamps ("Madame Jouberthon") (23 februari 1778 - 12 juli 1853), weduwe van Hippolyte Jouberthon. Uit dit huwelijk werden tien kinderen geboren.
Als afgevaardigde van de Raad van Vijfhonderd in Saint-Cloud werkte hij samen met Emanuel Joseph Sieyès op 18 Brumaire VIII (9 november 1799) mee aan de staatsgreep van 18 Brumaire, de machtovername van Napoleon op het Directoire. Hij beval de Raad uiteen te jagen en speelde in feite een grotere rol in de staatsgreep dan Napoleon zelf. Lucien werd vervolgens Frans gezant in Madrid en trad als zodanig volgens zijn broer te eigenmachtig op. De beide broers raakten enige malen ernstig met elkaar in conflict.
Lucien trok zich na een ruzie met Napoleon in 1804 terug op zijn Italiaanse landerijen te Canino. Toen hij in 1810 naar Amerika wilde uitwijken werd hij door de Engelsen gevangengenomen. Na zijn vrijlating in 1814 keerde hij terug naar Rome, werd door paus Pius VII tot prins van Canino en Musignano verheven en daarmee bij de gratie des pausen soeverein heerser over dit gebied. Niettegenstaande zijn conflict met Napoleon steunde hij deze in 1815 bij zijn terugkeer in de Honderd Dagen en trachtte - tevergeefs - te bemiddelen tussen Oostenrijk en Frankrijk.
Na de Slag bij Waterloo en het aftreden van Napoleon werd Lucien te Turijn door koning Victor Emanuel I van Sardinië gevangengenomen, maar na interventie door Pius VII weer vrijgelaten. Na de restauratie van het huis Bourbon met Lodewijk XVIII werd hij uit Frankrijk verbannen en verloor hij zijn plaats in de Académie française. De rest van zijn leven bracht hij door in Italië. Hij schreef werken in proza en poëzie zoals de roman La Tribu indienne (De indianenstam) en het gedicht Charlemagne (Karel de Grote).
Lucien stierf op 29 juni 1840 te Viterbo. De bekendste van zijn kinderen waren de politicus Pierre Napoleon Bonaparte, de taalkundige Lodewijk Lucien Bonaparte en de ornitholoog Karel Lucien Bonaparte.
