Macedonische Rijk

Van Wikipedia

Het Macedonische Rijk is de benaming die doorgaans gegeven wordt aan het rijk van de Macedonische koning Alexander de Grote en soms ook aan de rijken van zijn opvolgers, de diadochen. Macedonië was een koninkrijk ten noorden van het eigenlijke Hellas, dat door de Grieken als half-barbaars werd beschouwd.
Alexander de Grote volgde zijn vader Philippus II van Macedonië op. Philippus had de meeste Griekse stadstaten onderworpen. Hij had het plan opgevat om het inmiddels verzwakte Perzische Rijk te onderwerpen. Nadat Philippus was vermoord besloot zijn zoon Alexander dit plan te realiseren; hij stak met zijn legers de Bosporus over naar Anatolië.

[bewerk] Veroveringen van Alexander de Grote

Hoewel Alexander de Grote met slechts 30.000 man infanterie en 5000 ruiters de Bosporus overstak, zou hij het opnemen tegen de Perzen die numeriek ver in de meerderheid waren, en met een wonderbaarlijk succes. In Anatolië kregen de Perzen onder koning Darius hun eerste nederlaag tegen de Macedoniers te verduren. Na een tweede nederlaag in het oosten van Anatolië viel het Perzische Rijk in zijn geheel in handen van Alexander de Grote. Deze stak tijdens een groot feest de Perzische hoofdstad Persepolis in brand. Andere beroemde veldslagen zijn onder andere het beleg van Tyrus, waarbij de mannen van Alexander het eiland dat op 400 meter van het vasteland lag, door een dam verbonden met het vastenland en zo de 'onneembare stad' veroverden. Ook Babylon, de mooiste en sterkste stad van het Midden-Oosten viel gemakkelijk in zijn handen, dit kwam echter ten dele doordat de gevangen Joden en Babylonische priesters de Macedoniers een handje hielpen door de poorten te openen en Alexander aanwijzingen te geven de Eufraat om te leidden, zodat ze de onbeschermde haven de stad konden binnendringen. Zo had Alexander de Grote uiteindelijk heel het historische Tweestromenland in handen.

Hier zou het echter niet bij blijven. Alexander trok verder naar het zuiden en veroverde Egypte, waar hij de beroemde stad Alexandrië stichtte in de Nijldelta. Hier liet hij zich kronen tot farao van Egypte, en regeerde zo over de Nijl. Hierna trok hij verder naar het oosten, naar de oostelijke grenzen van het oude Perzische rijk, waar hij optrok in de richting van de rivier de Indus aan de grenzen van India. Hij veroverden op die weg Bactrië en versloeg de Indische koning Poros, waardoor hij befaamd werd omdat de Indiase legers met strijdolifanten vochten. Alexander plande nieuwe veldtochten naar het zuiden, naar de richting van Sri Lanka, maar moest die afblazen vanwege problemen in Griekenland zelf en omdat zijn soldaten, die al acht jaar niet thuis waren geweest massaal aan het muiten gingen. Hij ging op de terugweg, maar onderweg stierf hij in de stad Babylon.

[bewerk] Het Hellenistische rijk na de dood van Alexander de Grote

Na de dood van Alexander in Babylon braken er meteen oorlogen uit over de opvolging van de troon over dit gigantische rijk. Uiteindelijk werd het verdeeld onder de vier generaals van Alexander, die ieder een deel van het rijk namen. Aanvankelijk spraken ze af als een eenheid te regeren, maar daar kwam niets van terecht, en de vorsten voerden zelfs af en toe oorlogen tegen elkaar in plaats van tegen de wilde volkeren die het rijk omringden en bedreigden. Het rijk werd deel voor deel veroverd, hoewel het laatste deel van het rijk, Egypte, pas viel nadat de Romeinen Griekenland hadden veroverd en Cleopatra - een directe afstammeling van de zonen van Alexander de Grote - met de opperheer van Rome huwde en Egypte zo bij het groeiende Romeinse rijk werd gevoegd.

[bewerk] Alexanders motivatie

Alexander de Grote was niet zomaar een ordinaire veroveraar die meer land en macht wilde hebben over andere volkeren. Hij wilde een wereldrijk stichten waarin de Perzen werden verslagen omdat ze de erfvijand van alle Grieken waren, en hij wilde een vrije wereld waarin een heerser alles beheert, zodat er geen oorlogen meer waren tussen volkeren en stadstaten. Dan zou de handel opbloeien en de mensen zouden sterk en haast goddelijk worden in zijn woorden. Dit blijkt maar al te goed uit het feit dat Alexander de Grote zich in Alexandrië tot farao van Egypte liet kronen, waardoor hij in de ogen van de Egyptenaren haast een godheid werd. Hij wilde ook doorgaan tot het einde van de wereld, wat volgens de oude Griekse boeken aan de rivier de Indus in het verre oosten was. Alexander de Grote bereikte deze rivier inderdaad, maar merkten dat achter de rivier het mysterieuze Indiase rijk lag, machtig ondanks haar nederlaag tegen de optrekkende Grieken. Zoals eerder is verteld plande Alexander een aanval op dit rijk, maar door interne problemen in Griekenland en het lage moraal van de troepen werd deze afgeblazen. De Indus bleef de oostgrens van het Hellenistische rijk.