Monisme (politiek)
Van Wikipedia
Monisme duidt in de politiek een situatie aan, waarin de politieke tegenstellingen niet, zoals bij het dualisme het geval is, tussen het parlement en de regering liggen, maar tussen de coalitiepartijen, inclusief de regering, en de oppositiepartijen.
In Nederland is er vandaag de dag (2005) vooral sprake van monisme in de landelijke politiek. Zo voelen de coalitiefracties zich ook verbonden aan het regeerakkoord en is er het wekelijkse bewindspersonenoverleg. In dit overleg spreken ministers en staatssecretarissen van een partij met de belangrijkste personen van hun coalitiefractie over de belangrijkste politieke kwesties.
Op lokaal niveau duidt monisme aan, dat wethouders bij aanstelling hun zetel en daarmee stemrecht als onderdeel van de gemeenteraad kunnen behouden. Bestuurlijke verantwoordelijkheden werden volgens het rapport van de commissie-Elzinga door de burger als onoverzichtelijk ervaren, immers wethouders konden als onderdeel van het college van B&W voorstellen lanceren, om deze als onderdeel van hun raadsfractie vervolgens weer te torpederen. Omgekeerd werden raadsleden, als ze zich (té) kritisch controlerend opstelden, gewezen op het feit dat ze voor genomen maatregelen bestuurlijk medeverantwoordelijkheid droegen. Op 7 maart 2002 trad de Wet "dualisering Gemeentebestuur" in werking. Hierdoor staan raadsleden onafhankelijker tegenover het dagelijks bestuur van Burgemeester en Wethouders, en worden ze geacht beter in staat deze beter te controleren en zo hun kiezers beter te vertegenwoordigen.
