Nuruddin Salim Jahangir
Van Wikipedia
Nuruddin Salim Jahangir (volgens de Nederlandse transliteratie: Djehangir) (31 augustus 1569 – 28 oktober 1627) regeerde als keizer over het Mogoelrijk van 1605 tot 1627.
De naam Jahangir komt uit het Perzisch en betekent "heerser over de wereld". De naam Nuruddin betekent "licht van het geloof". Voor zijn troonsbestijging in 1605 was hij bekend als prins Muhammad Salim of kortweg prins Salim.
Inhoud |
[bewerk] Jeugd
Hij was de derde zoon van zijn vader, keizer Akbar. Voor hem was een tweeling geboren, Hassan en Hoessein, maar die was jong gestorven. Zijn moeder was de Rajput-prinses Rajkumari Hira Kunwari. Zij was de dochter van Raja Bihari Mal, de vorst van de staat Amber.
Volgens de overlevering was de geboorte van prins Salim te danken aan sheik Salim Chisti, die in het dorpje Sikri woonde in de omgeving van Agra. Hij stond in die tijd in hoog aanzien. Na de geboorte van de prins liet keizer Akbar op die plaats een nieuwe hoofdstad bouwen, Fatehpur Sikri. Maar enkele jaren nadat hij er was gaan wonen, moest hij de stad wegens een tekort aan drinkwater alweer verlaten.
Keizer Akbar wilde zijn zoon een goede opvoeding en opleiding geven. Daarom leerde prins Salim Turks, Perzisch, Arabisch, Urdu, geschiedenis, aardrijkskunde, rekenkunde en andere vakken. Hij had verschillende voogden, onder wie de beroemde militair Rahim Khan-i-Khanan.
Na verloop van tijd verwierf prins Salim zich een zeer hoge rang in het Mogoelleger, die van overste over duizend. In 1581, toen hij nog slechts 12 jaar oud was, had hij tijdens de veldtocht tegen Kaboel al het commando over een regiment soldaten. In 1585 werd hij overste over twaalfduizend.
[bewerk] Huwelijk(en)
In die tijd verloofde hij zich ook met zijn nicht Man Bai, de dochter van Raja Bhagwan Das, toentertijd vorst van Amber. Het huwelijk werd voltrokken op 13 februari 1585. Daarna trouwde hij nog enkele dochters afkomstig uit vorstelijke families. Zijn favoriete vrouw werd Jagat Gosain, die het leven schonk aan prins Khurram, de latere keizer Shah Jahan.
Zijn twintigste en laatste vrouw trouwde hij in mei 1611. Zij was de knappe en intelligente Mehr-un-Nisa, de dochter van Sher Afghan, die naderhand de naam Nur Jahan ontving, "licht van de wereld".
[bewerk] Opstand
In 1599 kwam prins Salim in opstand tegen zijn vader, keizer Akbar. Zijn vader wist de opstand echter neer te slaan. Uiteraard deed deze opstand de verhouding tussen de twee geen goed.
Op 3 november 1605, acht dagen na de dood van zijn vader, besteeg Jahangir de pauwentroon. Hij nam de naam Nuruddin Muhammad Jahangir Padshah Ghazi aan. Maar kort nadat hij keizer was geworden, kreeg ook hij op zijn beurt te maken met een opstand van zijn zoon, prins Khusrau. In 1606 sloeg Jahangir de opstand neer en zette hij zijn zoon gevangen. Ook liet hij hem blind maken, maar later stuurde Jahangir de beste dokters naar prins Khusrau, zodat hij een groot deel van zijn zicht weer terugkreeg.
Maar in 1622 kwam zijn jongere broer, prins Khurram, in opstand tegen zijn vader. Tijdens deze opstand zette hij een samenzwering op tegen prins Khusrau en werd deze vermoord. Jahangir wist ook deze opstand neer te slaan. Jahangir vergaf prins Khurram de opstand, maar hield vervolgens wel twee zoons van de prins in gijzeling om hem in toom te houden.
[bewerk] Regering
Keizer Jahangir begon zijn bewind met enkele maatregelen die hem populair maakten. Zo beloofde hij de islam weer te beschermen. Hoewel het daardoor aanvankelijk leek alsof de relatieve godsdienstvrijheid die heerste onder het regime van zijn vader Akbar voorbij was, viel het in de praktijk mee, vooral omdat Jahangir later weer meer ruimte bood aan de aanhangers van andere religies. Anders dan zijn vader was Jahangir een overtuigd moslim, maar hij voerde een tolerant beleid op het gebied van de godsdienst.
Verder schonk hij zijn tegenstanders amnestie en voerde de "ketting van het recht" in. Iedereen die een beroep op de keizer wilde doen, kon aan die ketting trekken om bij de keizer op audiëntie te mogen komen en zijn zaak bij de keizer te bepleiten.
Keizer Jahangir was verslaafd aan de alcohol en in zijn latere jaren hoe langer hoe gevoeliger voor de invloed van anderen. Met name zijn vrouw Nur Jahan kreeg grote invloed op hem. In feite regeerde zij gedurende het laatste decennium van zijn bewind het land vanwege de benevelde toestand waar haar man zich gedurende lange perioden in bevond.
Jahangir was een groot liefhebber van kunst en literatuur. Hij schreef ook zelf, onder meer een autobiografie met de titel Tuzk-e-Jahangiri. Zijn paleizen hingen vol schilderijen.
[bewerk] Dood
Hij stierf op 28 oktober 1627 en werd begraven in Shahdara in een van de buitenwijken van Lahore. Zijn opvolger werd prins Khurram, die de titel Shah Jahan aannam.
[bewerk] Bronnen
- Arnulf Camps OFM, Jerome Xavier S.J. and the Muslims of the Mogul Empire: Controversial Works and Missionary Activity, Fribourg: Nouvelle Revue de Science Missionaire 1957.
- Waldemar Hansen, The Peacock Throne: The Drama of Mogul India, Trowbridge: Weidenfeld & Nicholson 1972.
