Philips van Almonde

Van Wikipedia

Philips van Almonde (Den Briel, 29 of 30 december 1644 – Oegstgeest, 6 januari 1711) was een Nederlands vlootvoogd.

Hij was de zoon van Pieter Jansz van Almonde, een man uit een welvarend geslacht van bierbrouwers was en apothekers, die zelf allerlei regentenfuncties bekleede, zoals schout, schepen an burgemeester. Pieter ging echter al jong dood en bleek toen meer schulden dan activa na te laten. Philips ging in 1661 in zeedienst als adelborst bij zijn oom Jacob Cleidijck, de kapitein van de Wapen van Dordrecht. In 1664 werd hij luitenant bij de Admiraliteit van de Maze. Tijdens de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog nam hij in 1665 voor de Slag bij Lowestoft als luitenant-commandeur het commando van zijn ooms schip over; op 14 augustus werd hij benoemd tot buitengewoon kapitein. Hij onderscheidde zich in de Vierdaagse Zeeslag. In 1667 werd hij gewoon kapitein.

In 1671 was hij kapitein van de Harderwijk. Tijdens de Derde Engels-Nederlandse Oorlog vocht hij als kapitein van de Wassenaer in de Slag bij Solebay en van de Delft in de Slagen bij Schooneveld en de Slag bij Kijkduin. Hij kreeg een ereketen voor het afslaan van een Engelse aanval op een konvooi bij Cadiz. Op 6 oktober 1673 werd hij, nog steeds bij de Rotterdamse admiraliteit, benoemd tot schout-bij-nacht. Men dichtte over hem:

Almonde die voor 't land u manlijk hebt gequeten,

Uw dapperheit maekt u noch jong tot Schout-by-nacht

Gae voort op 't heldenspoor, toon soo uw' roem en macht,

dat Alle monden wijt en zijd u roem uitmeten

In de verdere Hollandse Oorlog tegen Frankrijk voerde hij op de Ridderschap van Holland in 1674 acties uit tegen de Franse westkust en volgde Cornelis Tromp naar de Middellandse Zee in 1675. In 1676 vocht hij op de Delft samen met Tromp, die nu Deens opperbevelhebber was, tegen de Zweden. Datzelfde jaar werd hij na de dood van Michiel de Ruyter naar de middellandsezeevloot gestuurd om die weer thuis te brengen, met De Ruyters gebalsemde lijk nog aan boord van de Eendragt. Daarna ging hij weer naar de Oostzee. Na 1676 was Van Almonde weinig actief; hij komt alleen nog in de stukken voor als koper van percelen grond; in 1679 commandeert hij een konvooieskader van achttien schepen naar de Sont.

Op 5 April 1684 werd Van Almonde benoemd tot viceadmiraal bij de Admiraliteit van Amsterdam. Hij hield zich eerst voornamelijk bezig met acties tegen de kapers van Algiers. Toen stadhouder Willem III in 1688 tijdens de Glorious Revolution de Britse Eilanden binnenviel, was Van Almonde de commandant van het derde eskader van de invasievloot. Hij was 20 september samen met Cornelis Evertsen de Jongste over de geheime plannen ingelicht; na de expeditie keerde Van Almonde al in januari 1689 terug omdat hij als Hollander liever niet onder de Zeeuw Evertsen diende. Datzelfde jaar werd onder zijn leidin geen nieuw seinboek ingevoerd.

Op 26 maart 1692 werd hij benoemd tot luitenant-admiraal en bevelhebber van 's-lands vloot, als opvolger van de overleden Cornelis Tromp. Op 29 mei 1692 commandeerde hij het Nederlandse deel van de geallieerde vloot die de aanvallende Franse vloot in de Slag bij La Hougue versloeg. Van Almonde besloot tot de beslissende sloepenaanval tegen de gevluchte Franse schepen. In 1695 viel hij Duinkerke aan. Daarna was hij een aantal jaren inactief.

Op Van Almondes aanraden werd in 1702 de Spaanse zilvervloot in de Baai van Vigo aangevallen en veroverd, helaas zonder al teveel profijt. Tijdens de eerste jaren van de Spaanse Successieoorlog, die duurde van 1702 tot 1713 was hij commandant van de gehele Nederlandse vloot, die indertijd samen met de Engelse marine aanvallen uitvoerde. Hij beëindigde zijn feitelijke zeedienst in 1706 vlak voor een expeditie tegen Portugal, omdat hij bij verdrag verplicht was te dienen onder een Engelse bevelhebber die lager in rang was dan hij. Na de dood van Willem III lieten de Nederlandse admiraals zich niet meer zo vernederen. Op 20 december 1708 kwam hij weer terug bij zijn oude Admiraliteit van de Maze; aangezien die als de meest eerbiedwaardige gezien werd, bekleedde hij nu de meest aanzienlijk marinefunctie, nu de admiraal-generaal overleden was.

Zijn laatste jaren bracht hij door op zijn landgoed Haaswijck bij Oegstgeest dat hij voor 32.000 guldens had aangekocht, waar hij op 6 januari 1711 overleed. Op 30 december 1712 werd hij herbegraven in de St-Catherina in Brielle. Hij is nooit getrouwd en er zijn geen kinderen van hem bekend.