Project Daedalus
Van Wikipedia
Een groep wetenschappers en ingenieurs van de British Interplanetary Society maakten in de zeventiger jaren van de vorige eeuw een uitgewerkt voorontwerp van een ruimteschip dat in staat zou moeten zijn een ster in de nabijheid van de Aarde binnen een redelijke reistijd te halen. Voortstuwing zou geschieden middels thermonucleaire energie.
Inhoud |
[bewerk] Ontwerpeisen
Het ontwerp zou een ster in de omgeving van de Aarde moeten kunnen bereiken. De reis zou binnen een mensenleven volbracht moeten kunnen worden. Het ruimteschip zou op basis van technologie uit die tijd (ca. 1975) ontworpen worden, of met technologie waarvan redelijkerwijs kon worden verwacht dat die binnen een voorzienbare periode ter beschikking zou komen.
[bewerk] Technologie
Het Daedalus ruimteschip zou voortgestuwd worden door een reeks achtereenvolgende nucleaire explosies. Dit principe was eerder al uitgewerkt bij het Project Orion , waarbij kernsplijtingbommen achter het schip tot explosie zouden worden gebracht. Project Daedalus zou echter voortgestuwd worden door thermonucleaire explosies.
Achter het schip zouden daartoe kleine bolletjes (pellets) gevuld met een deuterium (D) - helium-3 (3He) - mix tot explosie worden gebracht door ze te beschieten met elektronenbundels. Hierbij baseerde men zich op het kernfusieproces, dat ontstaat als de buitenzijde van een dergelijke "pellet" zeer plotseling tot extreem hoge tempratuur wordt verhit: de buitenmantel explodeert, waardoor de D - 3He mix tegelijk dicht opeen wordt gedrukt en de temperatuur enorm toeneemt (ordegrootte honderd miljoen graden). Als resultaat fuseren de D - 3He kernen, met een kleine kernexplosie als resultaat (deze methode om atoomkernen enige tijd bijeen te houden wordt traagheidsopsluiting genoemd). Op deze wijze zouden 250 pellets per seconde tot explosie worden gebracht. Een krachtig magneetveld, op te wekken aan de achterzijde van het schip, zou het resulterende plasma naar achteren wegleiden van het schip, zodat door reactiekracht het schip voorwaarts zou versnellen. Het schip zou uit twee trappen bestaan.
[bewerk] Veiligstellen van de baan
Botsinggevaar met ruimtestof en meteorieten kreeg voldoende aandacht. Een beryllium pantser zou het schip aan de voorzijde beschermen. Een in voorwaartse richting geprojecteerde deeltjesbundel zou grotere deeltjes verwijderen indien het doelgebied zou worden bereikt. Afremmen van het schip aan het eind van de reis was niet in het ontwerp meegenomen.
[bewerk] Eigenschappen en prestaties
Het Daedalus schip zou in een baan rond de Aarde worden gebouwd, zoals nu het International Space Station. Het leeggewicht zou 4000 ton zijn, het zou 50000 ton brandstof bevatten. De nuttige lading zou bestaan uit 500 ton wetenschappelijke apparatuur, waaronder een aantal probes die autonoom onderzoek zouden kunnen doen. Tijdens de reis zou het schip een maximale snelheid van 12% van de lichtsnelheid bereiken. Het schip zou automatisch werkende reparatie-eenheden aan boord hebben.
[bewerk] De reis
Men had als reisdoel de Ster van Barnard op het oog, op 5.9 lichtjaar afstand omdat men in die tijd aannam dat die ster een planetenstelsel zou bezitten. Het reisdoel zou in ca. 50 jaar bereikt worden. De eerste trap zou het schip versnellen tot 7% van de lichtsnelheid. Daarna zou de tweede trap het schip op maximum snelheid brengen, waarna de aandrijving afgeschakeld zou worden. De reis zou dan nog 46 jaar duren. Na 25 jaar zou het onderzoek van het doelgebied beginnen. De probes zouden enkele jaren voor het einde van de reis worden uitgestoten. Voorzien van eigen voortstuwing zouden zij, langs eventuele planeten scherend, onderzoek doen en de gegevens naar de Aarde seinen.
