Robert Waseige

Van Wikipedia

Robert Waseige (Rocourt, 26 augustus 1939) is een Belgische voetbaltrainer. Hij startte zijn voetbalcarrière als speler bij RFC de Liège, waar hij na 4 seizoenen vertrok en koos voor Daring. Hier zou hij acht seizoenen lang spelen.

Waar zijn bestaan als voetballer beperkt bleef tot een hardwerkende middenvelder, maar nooit echt een topvoetballer, oogt zijn trainerscarrière indrukwekkender. Hij kwam in 1971 als speler-trainer naar Winterslag. Deze ploeg werd door hem van derde naar eerste klasse geleid. Daarna volgden Standard, opnieuw Winterslag en Lokeren. Met RFC Liège boekte hij als trainer zijn grootste successen. Zo speelde de ploeg driemaal UEFA Cup en 1 maal Europacup II en won het in 1990 de Belgische Beker, nadat het team in 1987 de finale nog had verloren. Na dit succesverhaal verhuisde Waseige naar tal van andere clubs. Na Charleroi, opnieuw Standard, kwam hij voor het eerst in het buitenland terecht: Sporting Lissabon. Dat buitenlands avontuurtje duurde echter niet lang en weer kwam hij bij een club waar hij reeds eerder coachte terecht een jaar later: Charleroi.

In 1999 nam hij de job als bondscoach van de Rode Duivels aan. Hiermee was hij de eerste bondscoach die Nederlands niet als moedertaal had. Na een matig EK 2000 in eigen land, onderging hij in de lente van 2001 een bypassoperatie. Hij bleef echter aan het roer en leidde de nationale ploeg naar een zesde opeenvolgende WK. Ook dat tornooi begon eerder matig voor de Belgen, maar gaandeweg werden de matchen beter. Uiteindelijk volgde de uitschakeling in de achtste finales tegen de latere wereldkampioen Brazilië. Waseige was het totale tegenbeeld van zijn voorganger Georges Leekens door zijn spontaniteit. Zo had hij de gewoonte altijd de Nederlandstalige journalisten altijd in het Nederlands te antwoorden, ondanks zijn mindere kennis van de taal. Dat leidde vaak tot grappige zinsnedes (Zo fris als een konijn op de plein).

Ondanks een succesvolle WK-campagne verlengde Waseige zijn contract bij de Belgische voetbalbond niet. Hij maakte nadien nog korte optredens als coach van opnieuw Standard, het Algerijnse elftal en van FC Brussels, de opvolger van Daring waar hij jarenlang speelde.