Stefanie van België

Van Wikipedia

verlovingsfoto van Prinses Stefanie

Stefanie Clotilde Louise Hermine Marie Charlotte (21 mei 1864 - 24 augustus 1945), Aartshertogin van Oostenrijk, Kroonprinses van Oostenrijk-Hongarije, Prinses van België, Prinses van Lonyay de Nagy-Lonya en Vasaros-Nameny was een dochter van koning Leopold II en diens vrouw Maria Hendrika.

[bewerk] Jeugd

Ze was de tweede oudste dochter, en zorgde voor prinses Clémentine, haar lievelingszus. Hun moeder werd in haar huwelijk met Leopold II liefde-en respectloos behandeld, terwijl haar man regelmatig maîtresses had. De dood van hun enige broer Leopold in 1869 dreef hun ouders nog meer uit elkaar. Hun vader zet zijn zinnen dan maar op een harde huwelijkspolitiek, zijn dochter zou Keizerin van Oostenrijk worden, de tweede keizerin in de familie na zijn zus Charlotte. Bovendien werden de banden met het Habsburgse hof nog maar eens aangehaald.

Leopold en Maria-Hendrika zijn trots, als ze de verloving van Stéfanie en Aartshertog Rudolf in de Wintertuin van de gloednieuwe Koninklijke Serres bekend maken. Stéfanie wordt van haar geliefde zus weggenomen en naar een vreemd land gebracht.

[bewerk] Kroonprinses van Oostenrijk-Hongarije

Op 10 mei 1881 trouwde zij met Aartshertog Rudolf van Oostenrijk; na haar huwelijk mag ze de titels Aartshertogin van Oostenrijk en Kroonprinses van Oostenrijk-Hongarije voeren. In 1883 kreeg het paar een dochter: Aartshertogin Elisabeth Marie. Het huwelijk dat niet uit liefde gesloten was, was aanvankelijk heel gelukkig. Stefanie had één zaak gemeen met haar schoonmoeder: de liefde voor Hongarije, ze had een oprechte band met dit land dat ze vaak bezocht.

Later zette het uitblijven van een mannelijke erfopvolger het huwelijk enigszins onder druk. Dit te meer daar het vermoedelijk aan een geslachtsziekte die Rudolf aan Stefanie had overgedragen te wijten was dat Stefanie onvruchtbaar werd. Stefanie had weinig steun aan het Oostenrijkse hof. Met name haar schoonmoeder, keizerin Elisabeth vermeed haar. Zij noemde Stefanie een "moreel zwaargewicht" en een "lelijke olifant" en 'die obelisk van tactloosheid'.

Op 30 januari 1889 pleegde Rudolf, samen met zijn geliefde Marie Vetsera, zelfmoord op het jachtslot Mayerling. In hun eerste reactie richt het keizerspaar zijn pijlen op Stefanie, die de schande moet verdragen. Als weduwe wordt de Aartshertogin gedoogd in Wenen, ze is nog steeds de schoondochter van de Keizer. Ze mag al haar juwelen en voorrechten behouden zolang ze niet opnieuw huwt.

[bewerk] Leven na Mayerling

Elf jaar daarna huwde ze met Elemer, Prins van Lonyay de Nagy-Lonya en Vasaros-Nameny, op 22 maart 1900. Het huwelijk vond plaats in het Castello di Miramare bij Triëst. Haar tweede huwelijk was omstreden en werd zowel door het Belgische en Habsburgse hof afgekeurd. De aartshertogin had haar kansen aan het Habsburgse hof verkeken, tot schande vaar haar vader. Prinses Clothilde verbood Lonyay daarom om naar het huwelijk van zijn schoonzus, Clémentine, te gaan. Ook na de dood van haar vader blijft ze vechten voor haar geluk; ze spant zelfs een rechtszaak tegen de staat aan als blijkt dat haar vader zijn dochters heeft onterfd.

In 1937 publiceerde zij haar memoires getiteld 'Ich Sollte Kaiserin Werden'. De publicatie van het boek bracht een schandaal te weeg in Oostenrijk, maar verkocht zeer goed en werd in meerdere talen vertaald. Ze stierf in 1945, nadat ze op de vlucht geslagen was voor het Rode Leger, en haar intrek had genomen in een Benedictijns klooster.