Stermol
Van Wikipedia
| Stermol IUCN-status: Veilig |
||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||
|
||||||||||||
| Soort | ||||||||||||
| Condylura cristata (Linnaeus, 1758) |
De stermol of sterneusmol (Condylura cristata) is een kleine Noord Amerikaanse mol die voorkomt in het oosten van Canada en het noordoosten van de Verenigde Staten. Het is de enige soort in het geslacht Condylura.
Inhoud |
[bewerk] Beschrijving
De stermol is bedekt met een dikke, zwartbruine, waterafstotende vacht. Het dier heeft een lange dikke staart, en grote graafhandige poten. Deze staart dient als voedselreserve voor het broedseizoen in de lente. Een volwassen stermol is 15 tot 20 cm lang, weegt ongeveer 55 gram en heeft 44 tanden. De stermol dankt zijn naam aan zijn ster van 22 vleesachtige tentakels aan het einde van zijn snuit.
[bewerk] De ster
De tentakels van de ster zijn bedekt met ongeveer honderdduizend kleine tastorganen (organen van Eimer) en worden gebruikt bij het bliksemsnel identificeren van voedsel op de tast. Andere soorten mollen hebben deze organen van Eimer ook, maar niet in die mate of zo gespecialiseerd als bij de stermol.
Omdat de stermol functioneel blind is, dacht men lang dat ze ook gebruikt werden om elektrische activiteit in prooidieren op te vangen. Maar voor deze bewering bestaat er weinig of geen empirisch bewijs. Het dient evenmin als reukorgaan. Deze stervormige structuur op de neus is in de eerste plaats een uiterst gevoelig tastorgaan, uitstekend aangepast om uiterst kleine prooien waar te nemen. De somasensorische cortex van deze mol is dan ook groter dan normaal. Een artikel in het tijdschrift Nature noemt de stermol als snelst etend zoogdier; het kost de stermol 230 milliseconde op een prooi te identificeren en op te eten. De hersenen beslissen in de ultra korte tijd van 8 ms of een prooi eetbaar is of niet. Deze snelheid raakt de limiet van de snelheid van neuronen.
De organen van Eimer werden voor het eerst beschreven bij de Europese mol in 1871 door de Duitse zoöloog Theodor Eimer.
[bewerk] Levenswijze
Men weet slechts weinig over het sociaal gedrag van deze soort, maar men vermoedt dat het leeft in kolonies. De stermol leeft in natte gebieden en eet aquatische insecten, wormen, weekdieren en kleine vissen. Het is een goede zwemmer en kan foerageren tot op de bodem van meren. Net zoals de andere mollen graaft de stermol tunnels om in te jagen die vaak onderwater uitmonden. De stermol is dag en nacht actief en blijft actief tijdens de winter.
Deze diertjes broeden in de late winter of de vroege herfst. De vrouwelijke stermol heeft dan een nest van 4 of 5 jongen in de late herfst of vroeg in de zomer.
Deze mol wordt als prooi gegeten door verschillende roofdieren, zoals de roodstaartbuizerd (Buteo jamaicensis), de Amerikaanse oehoe (Bubo virginianus), stinkdieren en wezels (geslacht Mustela) en zelfs door grote vissen.
[bewerk] Referenties
- Catania, K.C. 1999 - A nose that looks like a hand and acts like an eye: the unusual mechanosensory system of the star-nosed mole.; Journal of Comparative Physiology A, volume 185, paginas 367-372 (korte inhoud : [1])
- Catania, K.C. 2000 - A star is born.; Natural History, volume=109, paginas 66-69
