Strooisellaag

Van Wikipedia

De strooisellaag is dat deel van de bodem waar bladeren en naalden nog herkenbaar te vinden zijn in de bodem. In de strooisellaag zijn de verteringsprocessen gaande van organisch materiaal.

De snelheid waarmee organisch materiaal verteert is van een aantal zaken afhankelijk; de pH is er één en ook de beschikbaarheid van vocht is een grote factor. De compositie van het organisch materiaal speelt eveneens een belangrijke rol; naalden van coniferen en het blad van de beuk en eik verteert slecht. De bladeren van de es verteren daarentegen zeer makkelijk.

Het verteerde materiaal heet humus, afhankelijk van de ontwikkeling van de bodemfauna, ontstaat een zich goed mengende humus die "mul" genoemd wordt. Wanneer er sprake is van een slechte vermenging van het organisch materiaal wordt er van "mor" gesproken. Bij mul is er sprake van een rijke bodemfauna en veelal van de aanwezigheid van wormen.

Veel planten zijn afhankelijk van de aanwezigheid van allerlei organismen zoals schimmels in de strooisellaag. Hiermee is dan vaak sprake van een symbiotische relatie. In de bosbouw is het daarom van belang dat wanneer bomen geplant worden rekening gehouden wordt met dit soort afhankelijkheden. Bij de inrichting van de bossen in de drooggevallen polders werden daarom eerst pionierbomen als wilg, populier en els geplant. Deze bomen die een relatief korte levensduur hebben zorgen voor een meer open structuur van de bodem met de lange wortels, en het blad zorgt voor het begin van een strooisellaag.

Onderzoek heeft aangetoond dat een nieuw eiken- en beukenbos profiteert wanneer er grond wordt geïnjecteerd uit een volwassen bos. Hierdoor worden organismen geïntroduceerd die het groeiproces positief beïnvloeden.

Voor veel amfibieën en met name salamanders is de strooisellaag een onontbeerlijke voedselbron, vochtaanvuller en schuilplaats; bij het verloren gaan van een bos verdwijnen talloze amfibieën door het wegvallen van deze grove humuslaag, en de kleine prooien die erin leven.