Telefoonbel

Van Wikipedia

De telefoonbel is het rinkelende geluid dat een telefoon maakt als de telefoon overgaat.

Bij een binnenkomend gesprek rinkelt de telefoon. De telefooncentrale zet daarvoor een wisselspanning van 60 tot 100 volt op de lijn. Een hoogohmige bel of pieper in de telefoon maakt dan geluid. Zodra de telefoon wordt opgepakt wordt dat signaal gestopt. Het oppakken van de telefoon wordt gedetecteerd doordat de centrale ziet dat de weerstand opeens laagohmig wordt. Een telefoon die van de haak genomen is, heeft ongeveer een weerstand van 600 ohm.

Bij de ontwikkeling van de telefoon liet men de telefoon continu rinkelen. Maar het bleek dat men vaak pas de telefoon oppakte op het moment dat het rinkelen stopte. Daarom is gekozen om de telefoon steeds kortdurend te laten rinkelen met pauzes ertussen. Bij huiscentrales of bij een bedrijfscentrale kan er soms verschil gemaakt worden tussen een intern telefoongesprek (twee keer kort rinkelen) en een gesprek van buitenaf (gewoon de standaard-rinkel). Voor nummerherkenning (in het Engels: caller ID) wordt voorafgaand aan het rinkelen met tooncodes het nummer op de lijn gezet. In Nederland moet daarvoor een abonnement op nummerherkenning genomen worden.

De eerste telefoons hadden een bel van metaal (in een vorm zoals die van een fietsbel) waartegen een metalen stangetje (de klepel) hamerde. Tegenwoordig bestaat de bel meestal uit een metalen membraan dat door een elektromagneet wordt aangestuurd. Bij goedkope telefoons wordt ook wel een piëzo-zoemer gebruikt.

Mobiele telefoons hebben geen aparte ingebouwde bel. In plaats daarvan wordt via de luidspreker een digitaal opgeslagen geluid weergegeven. De gebruiker kan zelf het melodietje uitkiezen. Dit melodietje wordt — naar het Engelse woord ervoor — ook wel een ringtone genoemd.