Teleportatie

Van Wikipedia

Teleportatie is een vooralsnog fictieve techniek die voorwerpen en met name personen kan vervoeren zonder een reis af te leggen. Het bekendste voorbeeld is de transporter ("Beam me up, Scotty") uit de sciencefiction serie Star Trek (later ook films). Ook in de strips van Suske en Wiske door Willy Vandersteen werkt de verstrooide professor Barabas aan een tijdmachine met teleportatiefunctie die nooit af is, maar intensief gebruikt wordt.

In werkelijkheid is deze techniek enkel nog maar toegepast om de eigenschappen een bepaald atoom naar een ander atoom over te brengen. Het overbrengen van informatie door middel van teleportatie zou dan ook een rol kunnen gaan spelen in de zogenaamde kwantumcomputers.

Teleportatie wordt meestal niet verklaard, en is misschien praktisch niet uit te voeren wegens dwingende theoretische bezwaren. Teleportatie komt weliswaar neer op datgene wat twee verbonden computers ook doen: invoer krijgen, invoer lezen, invoer kopiëren (invoer + uitvoer), invoer vernietigen, uitvoer geven en verplaatsen is in dit geval dus niets anders dan kopiëren en vernietigen. Er zijn echter drie klassieke problemen:

[bewerk] Eerste probleem

Het eerste probleem waren altijd de herinneringen, reflexen en "ziel" van een mens, die niet uit stoffen zouden bestaan. Volgens een strikt materialistische opvatting zijn ook dergelijke zaken echter vastgelegd in de fysische en chemische samenstelling van het lichaam, en zijn derhalve te kopiëren.

[bewerk] Tweede probleem

Het tweede probleem was dat, volgens begrippen uit de 18e eeuw, leven enkel kan ontstaan uit reeds levende wezens. Dus alle atomen kunnen dan wel gekopieërd worden, dat wou nog niet zeggen dat de kopie 'spontaan' begint te leven. Door de moderne scheikunde weten wij echter dat het verschil tussen organische en anorganische stoffen maar relatief is.

[bewerk] Derde probleem

Het derde probleem lijkt op het eerste gezicht onoverkomelijk: de beheersing van het proces. Dat probleem is enerzijds kwantitatief: hoe kun je tegelijkertijd triljarden atomen beheersen; anderzijds kwalitatief: hoe zul je erin slagen die deeltjes weer op de juiste wijze samen te voegen? Dit laatste wordt nog lastiger als het gaat om complexe eiwitstructuren. Beide deelproblemen verergeren elkaar. Op dit moment weten we simpelweg niet hoe het moet. Daaruit blijkt echter nog niet dat het ook in beginsel onmogelijk is. Wellicht dat bepaalde niet ál te moeilijk te manipuleren natuurkundige verschijnselen deze taken al "van nature" uitvoeren.