Vierhandengebarentaal
Van Wikipedia
Vierhandengebarentaal is een communicatiemiddel voor doofblinden die met gebarentaal zijn opgegroeid.
In Nederland wordt hierbij gebruikgemaakt van dezelfde gebaren als bij de Nederlandse Gebarentaal (NGT). Het verschil is dat de doofblinde tijdens het gebaren losjes de handen van de gesprekspartner vasthoudt. Zo kan hij/zij voelen wat de ander gebaart. De meeste gebaren zijn op deze manier even duidelijk te voelen als ze normaal gesproken kunnen worden gezien. Alleen voor gebaren waarbij het mondbeeld ook erg belangrijk is, wordt een aangepast gebaar gebruikt.
Net als bij doven zijn er ook onder doofblinden mensen die geen NGT beheersen, maar wel gebruik willen maken van gebaren. Deze groep doofblinden maakt gebruik van een vierhanden-versie van het Nederlands met Gebaren (NmG).
In Vlaanderen wordt door doofblinden waarschijnlijk ook een vierhandengebarentaal gebruikt, die op de Vlaamse Gebarentaal is gebaseerd.
| Bronnen en referenties: |
