Vlaamse Militanten Orde
Van Wikipedia
De Vlaamse Militanten Orde of VMO was een Vlaams-nationalistische en later extreem-rechtse propaganda- en actiegroep in Vlaanderen van 1950 tot 1983. De VMO ontstond als reactie op het straatgeweld waarvan Vlaams-nationalisten het slachtoffer werden in de naoorlogse jaren. De VMO was echter ook actief in het protest van de Limburgse mijnwerkers tegen de sluiting van Zwartberg. Zo braken leden van de VMO door de rijkswachtlinies, direct gevolgd door de mijnwerkers. Dit leidde tot de eerste zware confrontatie tussen mijnwerkers en rijkswacht. Later zouden ze verder de mijnwerkers ondersteunen en actief deelnemen aan de clashes tussen mijnwerkers en rijkswachters [1]. Vanaf 1958 had de organisatie officiële banden met de Volksunie-partij, maar in 1963 gingen ze uiteen.
De VMO kwam in september 1970 in opspraak toen na afloop van een knokpartij tussen plakploegen van het FDF en van de VU met enkele VMO'ers een dode viel. Bob Maes, die aan de wieg stond van de organisatie, ontbond de VMO op 12 juni 1971 naar aanleiding van de processen en de hoge boetes. Later werd Maes opgevist door de VU als senator. Enkele leden waren het met de ontbinding niet eens en richtten onder de leiding van Bert Eriksson een nieuwe VMO op, die uitgesproken extreem-rechts was.
Eind jaren '70, begin jaren '80 werd de organisatie berucht voor haar gewelddadige acties tegen gastarbeiders, Walen en iedereen die links en/of progressief was. De meest spraakmakende actie van de VMO was Operatie Brevier in 1973; het clandestien overbrengen van het stoffelijk overschot van priester Cyriel Verschaeve van Oostenrijk voor een herbegrafenis in Alveringem in Vlaanderen. Over twee andere soortgelijke operaties waarbij respectievelijk de stoffelijk overschotten van Staf De Clercq (Operatie Delta) en Anton Mussert (Operatie Wolfsangel) opgegraven werden om later in Vlaamse grond opnieuw begraven te worden, is tot op heden geen enkele zekerheid. Bert Eriksson nam deze informatie mee in zijn graf.
Op 4 mei 1981 werd de organisatie veroordeeld als privé-militie voor geweldplegingen, ontvoeringen, illegale samenkomsten, wapenbezit, aanslagen en vandalisme. Hierbij werden ze ook verboden. Eriksson ging voor een jaar de cel in. Na zijn vrijlating werd nog getracht met gelijkgezinden de VMO verder te zetten onder de naam Odal-groep, evenwel met weinig succes.
