Vleeskalf

Van Wikipedia

Met een vleeskalf wordt een kalf bedoeld dat op jonge leeftijd in een stal op een vleeskalverhouderij terechtkomt, om daar in een periode van ongeveer 6 maanden te worden (vet)gemest ten behoeve van de productie van kalfsvlees. Hiertoe wordt het kalf uiteindelijk geslacht.

Wettelijk is bepaald dat een kalf de eerste 10 dagen van zijn/haar leven bij de moeder moet blijven en biest moet krijgen, om een natuurlijke weerstand te kunnen opbouwen. Boeren krijgen een boete wanneer zij het kalf te vroeg afstaan.

Vleeskalveren worden meestal bij melkveehouderijen opgehaald en naar verzamelplaatsen gebracht, zoals veemarkten, om daar gesorteerd en gegroepeerd te worden. Het merendeel van de kalveren is stier, maar er zijn zeker ook vaarzen aanwezig; het is nu eenmaal niet mogelijk om elk geboren vrouwelijk kalf in dienst van de melkveehouderij te houden, als daar het aantal plaatsen reeds beperkt is.

De kalveren die naar een vleeskalverhouderij gaan, hebben allemaal dezelfde leeftijd. In één week tijd worden ze als zogeheten nuchtere kalveren op de stal geplaatst. Aan het eind van de mestperiode gaan ze, ook in één week tijd, als vette kalveren allemaal naar het slachthuis.

Een vleeskalverhouderij is tegenwoordig een modern boerenbedrijf met goed opgeleid personeel en ruime stallen, waar de kalveren in groepen van 6 tot 7 dieren gedurende de gehele mestperiode verblijven. Dit heet groepshuisvesting. De stallen zijn goed geventileerd en krijgen meer daglicht binnen dan vroeger het geval was. In één stal kunnen tegelijkertijd soms wel meer dan 100 groepen bij elkaar staan.

Wanneer de kalveren, 2 weken oud, op de stal aankomen, worden zij eerst elk apart naast elkaar geplaatst, gescheiden door roestvrijstalen hekken, met het gezicht richting de voedergang. Jonge kalveren moeten namelijk leren om melk uit een voederbak te drinken in plaats van uit hun moeders uier. Om elk kalf hierbij dezelfde kans te geven, is plaatsing op deze wijze noodzakelijk. Geheel toepasselijk noemt men dit eerste verblijf een box. Daar het kalf nog maar klein is en een gewicht heeft van tussen 37 en 45 kilo, heeft het voldoende bewegingsruimte. Dit mag in geen geval een kistkalf worden genoemd. Er zijn historisch gezien hele kwalijke tijden geweest, waarin het kalf tot op de laatste dag in zo'n box bleef staan. De boxen werden toen nog gescheiden door houten schotten, waardoor zeer begrijpelijk de term kistkalf kon worden gebruikt. Door een enorm gebrek aan bewegingsruimte werden vooral de laatste weken in die tijd een lijdensweg voor de inmiddels sterk gegroeide kalveren, met gewichten tot over de 200 kilo. Sinds 2004 is door de Europese Unie voorgeschreven dat kalveren na 8 weken in groepen moeten zijn geplaatst. Meestal worden ze al eerder los gelaten uit hun box. Slechts wanneer een kalf ziek blijkt te zijn, mag het nog worden afgezonderd, om het apart te behandelen. In Groot-Brittannië is het houden van kistkalveren zelfs al sinds 1990 verboden.

Vleeskalveren worden dagelijks gevoerd met kalvermelk en krijgen daarnaast ruwvoer ((snij)maïs, granen, brokken, hooi of stro. Kalvermelk is een kunstmelk die in een fabriek geproduceerd wordt. Belangrijkste grondstoffen voor de productie van kalvermelk zijn mager melkpoeder en/of weipoeder, aangevuld met vetten en allerlei nuttige voedingsstoffen. De kalvermelk wordt in water (ca 78°) opgelost en warm (min. 40°C.) opgediend. Het voeder is zodanig uitgebalanceerd dat de dieren het grootste deel nuttig kunnen verteren en in hun lichaam kunnen opnemen, wat de kwaliteit en de smaak van het uiteindelijke vlees bevordert. Te allen tijde wordt gecontroleerd of de kalveren vitaal en levenslustig reageren. Ten behoeve van een bij de consument erg gewilde blanke kleur van het vlees wordt namelijk aan een strak regime gehouden betreffende de toediening van ijzer. Nooit moet het dier echter bloedarmoede krijgen, dus de begeleiding en controle hierbij luisteren zeer nauw. Door de SKV ( Stichting Kwaliteit Kalfsvlees) worden alle vleeskalverbedrijven continu gecontroleerd om te waarborgen dat kalveren geen door de overheid verboden stoffen krijgen toegediend, zoals groeibevorderaars. Naast de blankvlees mesterijen bestaan er ook zogeheten rosémesterijen, die vette kalveren afleveren waarvan het vlees een rodere kleur (rosé) heeft.

Een grotere bewustwording bij de consument, mede aangewakkerd door organisaties zoals de Dierenbescherming en de stichting Wakker Dier, hebben er in Nederland toe bijgedragen dat het dierwelzijn bij vleeskalveren enorm is toegenomen, sinds de jaren '90 van de vorige eeuw. Een feit blijft echter dat er wereldwijd zoveel vraag is naar blank kalfsvlees, dat er in Nederland een uitermate efficiënte infrastructuur is neergelegd en een industrie is ontwikkeld om hieraan te kunnen voldoen. Het grootste deel van het Nederlandse kalfsvlees wordt geëxporteerd. Belangrijke exportlanden zijn Italië, Frankrijk en Duitsland. Nederlanders zijn traditioneel geen grote kalfsvleesconsumenten.