Wet van Titius-Bode

Van Wikipedia

De wet van Titius-Bode geeft de afstand van planeten tot de zon op basis van hun rangnummer. De wet luidt:

a = 0,4 + 0,3 × 2^{(n - 2)}

Hierin zijn

a de afstand in AU van de planeet,

n het rangnummer van de planeet, gerekend naar de afstand tot de zon.

Dus:

n:	berekende afstand tot de zon:	zou moeten zijn:
n = 1	a = 0,4 + 0,15 = 0,55 (of als n = –oneindig wordt genomen: a = 0,4 + 0,0 = 0,4)	(Mercurius): 0,387
n = 2	a = 0,4 + 0,3 = 0,7	(Venus): 0,723
n = 3	a = 0,4 + 0,6 = 1,0	(Aarde): 1,000
n = 4	a = 0,4 + 1,2 = 1,6	(Mars): 1,524
n = 5	a = 0,4 + 2,4 = 2,8	(klopt ongeveer met planetoïden: a ~ 2,8)
n = 6	a = 0,4 + 4,8 = 5,2	(Jupiter): 5,203
n = 7	a = 0,4 + 9,6 = 10,0	(Saturnus): 9,537
n = 8	a = 0,4 + 19,2 = 19,6	(Uranus): 19,191
n = 9	a = 0,4 + 38,4 = 38,8	(Neptunus 30,069) Pluto 39,482
n = 10	a = 0,4 + 76,8 = 77,2	planeet X(?) ???

Er is geen wetenschappelijke onderbouwing van de al 300 jaar bekende wet, anders dan de overeenkomst met de waargenomen afstanden van de toen bekende planeten. Omdat de wet alleen houdbaar was, als voor Jupiter rangnummer 6 wordt gehanteerd, is door astronomen "voorspeld" dat zich tussen Mars en Jupiter een nog onontdekte planeet zou bevinden. Ceres, de eerst ontdekte planetoïde is enige tijd beschouwd als deze "missing link".

Voor de eerste planeet die nadien werd ontdekt, Uranus, bleek de wet nog op te gaan. Maar voor de later ontdekte planeten Neptunus en Pluto week de werkelijke afstand aanmerkelijk af.

De wetmatigheid werd ontdekt door de astronoom Johann Daniel Titius en werd in 1772 gepubliceerd door zijn collega Johann Elert Bode (1747-1826) in zijn boek Deutliche Anleitung zur Kenntnis des gestirntes Himmels